Συγκέντρωση για τη γυναικοκτονία έξω από το ΑΤ Αγ.Αναργύρων
Η Κυριακή είχε πάει στο ΑΤ Αγίων Αναργύρων για να ζητήσει βοήθεια, καθώς ο πρώην της -και τελικά γυναικοκτόνος-, τον οποίο είχε καταγγείλει στο παρελθόν για βιασμό και ξυλοδαρμό, βρισκόταν έξω από το σπίτι της και την περίμενε. Από το ΑΤ τη διώχνουν και την παραπέμπουν στην άμεση δράση. Με περίσσιο κυνισμό και ειρωνεία από την άμεση δράση αρνούνται να τη συνοδεύσει περιπολικό στο σπίτι της όταν τους το ζητάει με την εξοργιστική αιτιολογία ότι «το περιπολικό δεν είναι ταξί». Την ίδια στιγμή ο γυναικοκτόνος της επιτίθεται με μαχαίρι και τη δολοφονεί ακριβώς έξω από την είσοδο του ΑΤ.
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα.
Για το πώς ο κάθε γυναικοκτόνος έχει συνεργούς του την πατριαρχία και την κρατική εξουσία.
Για το πώς ακόμα και μετά τον θάνατο της Κυριακής βρέθηκε ο Σφακιανάκης, ένα σκουπίδι και πρώην επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, να προχωρήσει σε αναίσχυντο victim blaming ρίχνοντας την ευθύνη στην Κυριακή και λέγοντας ότι οι αναρτήσεις της στα social media προκαλούσαν και άρα έπαιξαν ρόλο στο να δολοφονηθεί.
Για το πώς οι βαθιά πατριαρχικές αντιλήψεις που επικρατούν είναι αυτές που γεννούν την έμφυλη βία που κλιμακώνεται ως τη γυναικοκτονία. Για το πώς όλα χτίζονται από τα μικρά και καθημερινά του πώς θα έπρεπε να φερόμαστε, ντυνόμαστε, μιλάμε, για το πώς θεωρούμαστε κτήμα κάποιου άνδρα (πατέρα, συζύγου, συντρόφου).
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του. Που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει (παιδο)βιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους με δηλώσεις υπουργών, μπάτσων-τηλεπερσόνων και ξεπουλημένων «δημοσιογράφων». Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και υπερηφανεύονται ότι κάνουν ό,τι μπορούν επειδή έφτιαξαν το panic button˙ .
Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για το ότι υπάρχει πληθώρα μπάτσων και περιπολικών που επιτίθεται σε όσα αντιστέκονται και αγωνίζονται αλλά όχι όταν δολοφονείται μια γυναίκα μπροστά από ένα ΑΤ. Πώς κάθε μήνα βλέπουμε να αγοράζονται κατά χιλιάδες τα περιπολικά και να γίνονται εκατοντάδες προσλήψεις μπάτσων, ενώ δεν υπάρχει καμία πρόνοια για ύπαρξη δομών που να προστατεύουν θύματα έμφυλης βίας πόσο μάλλον να δουλεύουν σε μία κατεύθυνση πρόληψής της.
Είναι αμέτρητα αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε. Στην παρούσα φάση όμως δε μας έμεινε φωνή για λόγια. Πάγωσε στο λαιμό μας όταν ακούσαμε τις τελευταίες στιγμές της Κυριακής.
Η Κυριακή δεν μπέρδεψε το περιπολικό με ταξί. Εσείς μπερδεύεστε αν νομίζετε ότι τα σώματά μας σας ανήκουν.
Όταν η αδιαφορία γίνεται γυναικοκτονία, η θλίψη γίνεται οργή!
Καμία άλλη δολοφονημένη! Σκατά στους μπάτσους!
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση ενάντια στις γυναικοκτονίες Πέμπτη 04/04 20.00 Καμάρα
Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε ενημερωθεί ότι στην περιοχή Λαγκαδά στις αρχές Νεάπολης (κοντά στις δωδεκαόροφες) κυκλοφορεί τύπος που συστηματικά παραβιάζει και παρενοχλεί θηλυκότητες (πολλές εκ των οποίων ανήλικες) στα πάρκα, στους δρόμους και στις στάσεις αστικών της γειτονιάς. Έχουν γίνει γνωστά μια σειρά περιστατικών από catcalling (το γνωστό “ψιτ ψιτ”) και σεξιστικές βρισιές ως εκτόξευση απειλών για βιασμούς και σωματική βία. Το άτομο που πραγματοποιεί τα παραπάνω έχει καστανά μαλλιά και μάτια, μέτριο ανάστημα, πλατιά μύτη, συνήθως φοράει φόρμες και μαύρα αθλητικά, έχει ελαφριά προφορά και μιλάει ελληνικά και ρωσικά.
Οι σεξιστικές παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές μπορούν να πάρουν πολλές μορφές. Από τα «κοπλιμέντα», τα «αθώα αστειάκια» και τα σφυρίγματα στο δρόμο, τα «κατά λάθος» αγγίγματα και τους επιδειξίες στα λεωφορεία, τους τύπους που μας ακολουθούν μετά το φροντιστήριο ως τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν είναι ασήμαντο. Αντιθέτως, αποτελούν βασικό πυλώνα της πατριαρχίας. Όλα έχουν κοινή βάση την υποτίμηση των θηλυκών χαρακτηριστικών και την προσπάθεια επιβολής του προτύπου του μάτσο ανδρισμού. Τα σώματά μας καθώς και όποια συμπεριφορά μας βγαίνει από τα όρια της ετεροκανονικότητας γίνονται αντικείμενο χλευασμού και επιβολής.
Σε μία κοινωνία που μας μαθαίνει από τη γέννησή μας ότι πρέπει να εμπίπτουμε σε συγκεκριμένα καλούπια ανάλογα με το φύλο μας, που τα κορίτσια πρέπει να είμαστε φρόνιμα, φροντιστικά και ήσυχα, ενώ τα αγόρια πρέπει να παίζουν με όπλα και δεν πρέπει ποτέ να κλαίνε, σε μια κοινωνία που θεωρείται μαγκιά και ένδειξη αρρενωπότητας το να χτυπάς κάποιο άλλο άτομο και φλωριά το να αγκαλιάζεις, που θεωρεί ότι οι γυναίκες δε θα έπρεπε να παραπονιόμαστε γιατί έχουμε πλέον «ίσα δικαιώματα», είναι τόσο συχνές και κανονικοποιημένες κάποιες εικόνες που είναι εύκολο να αγνοηθούν και να μη γίνουν αντιληπτές ως αυτό που είναι: σεξιστικές/παρενοχλητικές/παραβιαστικές. Πόσο ίσα δικαιώματα έχουμε όμως όταν κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι μας μπορεί να υποστούμε κάποια από αυτές τις συμπεριφορές; Που μας λένε ότι αν δεχτούμε τέτοιες συμπεριφορές φταίμε κι από πάνω γιατί είναι δική μας ευθύνη να προσέχουμε τι φοράμε, πώς περπατάμε, τι ώρα γυρνάμε σπίτι μας.
Στις γειτονιές μας θέλουμε να κυκλοφορούμε ελεύθερες, ντυμένες όπως θέλουμε, ό,τι ώρα θέλουμε, με όποιο άτομο θέλουμε χωρίς φόβο και κλειδιά στο χέρι. Είναι πολύ σημαντικό να μη τα βλέπουμε όλα τα παραπάνω ως μικρά και αθώα, γιατί στα μικρά και καθημερινά είναι που χτίζονται οι νοοτροπίες που καταλήγουν στις χειρότερες μορφές έμφυλης βίας. Είναι σύνηθες όταν είμαστε μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά να επικρατεί η νοοτροπία του: μην ασχολείσαι, κοίτα τη δουλειά σου, πού να μπλέκεις, θα ασχοληθεί κάποιος άλλος, είναι ιδέα μου κλπ.
Τα άτομα που διαπράττουν τέτοιες συμπεριφορές στηρίζονται ακριβώς σε αυτή την αδράνεια. Όταν επιτίθενται σε κάθε μία ξεχωριστά θεωρούν ότι τους παίρνει γιατί δε θα σταθεί κανείς μαζί της. Είναι ευθύνη όλων μας να δείξουμε έμπρακτα πως αυτό δεν ισχύει. Πως στις γειτονίες μας δε χωράνε τέτοιες συμπεριφορές. Πως κανένα άτομο δεν είναι μόνο του και ότι αν επιτεθεί σε μια θα μας βρει όλες απέναντί του.
Καμία ανοχή σε παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές!
Να σπάσουμε το φόβο, την εξατομίκευση, το σεξισμό, τη ματσίλα, την πατριαρχία!
Ποτέ καμία μόνη/κανένα μόνο!
Πορεία γειτονιάς ενάντια σε παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές
Στα πλαίσια προπαγάνδισης της πορείας της 8ης Μάρτη, γράψαμε συνθήματα και πετάξαμε τρικάκια σε πλατείες και δρόμους της Άνω Πόλης και της ανατολικής Θεσσαλονίκης.
Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.
Από το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι και την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το κράτος μας έχει δείξει πόσο αξία έχουν οι ζωές μας και η φωνή μας σε σχέση με τα κέρδη των ιδιωτών. Κράτος, μαφία, αστυνομία, δικαστικές αρχές, συστημικά ΜΜΕ συγκαλύπτουν παιδοβιαστές και μαστροπούς, θύματα κακοποίησης επανατραυματίζονται στα δικαστήρια και μετανάστριες βιώνουν άθλιες συνθήκες στα camps. Για τους φασίστες της ετεροκανονικότητας τα σώματα μας αποτελούν πεδίο σεξιστικού, τρανσφοβικού και ομοφοβικού λόγου.
Για αυτό λοιπόν στις καταπιέσεις αυτές απαντάμε συλλογικά με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση ενάντια στο καθεστώς φόβου που μας επιβάλλεται.
Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ
Στις 8 Μαρτίου καλούμε σε πορεία στην Καμάρα στις 18:00.
Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να σκοτωθούν και δεκάδες να τραυματιστούν σοβαρά, ενώ υπάρχουν άτομα που παραμένουν αγνοούμενα. Τα θύματα αυτής της τραγωδίας ήταν άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο τρένο, φοιτήτ(ρι)ες, μετανάστ(ρι)ες, εργάτ(ρι)ες. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ούτε «η κακιά στιγμή», ούτε «ατύχημα», ούτε «ανθρώπινο λάθος», όπως πάσχισε να προεξοφλήσει η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ. Ήταν μία κρατική και καπιταλιστική δολοφονία που φανέρωσε με τον χειρότερο και πιο τραγικό τρόπο την (μη) αξία που έχουν οι ζωές μας στον καπιταλισμό και πόσο εύκολα αναλώσιμες είναι στο βωμό του κέρδους και μπροστά στην αναλγησία κράτους και κεφαλαίου.
Για τη δολοφονία στα Τέμπη είχαν προειδοποιήσει εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ενώσεις και σωματεία καταγγέλλοντας το διαλυμένο δίκτυο του ΟΣΕ, την χρόνια υποβάθμισή του, την άθλια κατάσταση των υποδομών, τη μη συντήρηση του δικτύου, την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Οι προσπάθειες να αναδείξουν τον κίνδυνο για την ασφάλεια όλων έμεναν χωρίς αντίκρισμα καθώς είτε οι διαμαρτυρίες τους αγνοούνταν, απαξιώνονταν ή/και καταστέλλονταν είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες για το κράτος.
Η κυβέρνηση ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα χρησιμοποίησε τα αντανακλαστικά της για να κατασκευάσει το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους» και να βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του σταθμάρχη, ώστε να συσκοτίσει και να συγκαλύψει τις ευθύνες κράτους και αφεντικών, γεγονός που εξακολουθεί να στηρίζεται απροκάλυπτα από τα συστημικά ΜΜΕ. Ακόμα, μόλις λίγες μέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα η περιφέρεια Θεσσαλίας προχώρησε σε «μπάζωμα» του τόπου και μεταφορά των καταλοίπων της σύγκρουσης αλλοιώνοντας τις αποδείξεις.
Το επόμενο διάστημα μετά τη δολοφονία στα Τέμπη ακολούθησαν μαζικές και επανειλημμένες διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις από χιλιάδες κόσμου, αλλά και καταλήψεις μαθητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών. Πένθος και οργή συμπορεύονται, βρίσκουν την έκφρασή τους στους δρόμους και αναδεικνύουν παρά την άγρια καταστολή με ξύλο και χημικά την επιτακτική ανάγκη οι ζωές μας να μην αφεθούν στα χέρια και τον έλεγχο της όποιας εξουσίας –είτε κρατικής είτε ιδιωτικής– που προσπαθεί να τις ορίσει, αλλά να αντιτεθούν στα κερδοσκοπικά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Οι από τα κάτω κινητοποιήσεις και ο ξεσηκωμός για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη έρχονται να συνενωθούν με άλλους αγώνες και να εναντιωθούν στη γενικότερη υποτίμηση, απαξίωση και ευτελισμό των ζωών μας μέσα στη βίαιη πραγματικότητα που δημιουργεί ο καπιταλισμός και βιώνουμε όλα μας καθημερινά. Η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, η καταστολή, οι δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα και ο εγκλεισμός τους στα camps, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών, του ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών, η εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων, η κακοπληρωμένη εργασία, οι πλειστηριασμοί είναι αποτελέσματα διαπλεκόμενων καταπιεστικών συστημάτων με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπα και με τα οποία συγκρουόμαστε.
Να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα από το χέρι του κράτους και του κεφαλαίου.
Να υψώσουμε τα δικά μας αναχώματα στη θανατοπολιτική τους.
Να γίνει η λύπη μας οργή που θα γεμίσει τους δρόμους.
Συγκέντρωση- πορεία ενόψει της πανελλαδικής ημέρας δράσης
ΚΑΜΑΡΑ 10/02 ΣΤΙΣ 13:00
Καμία συγκάλυψη σε παιδοβιαστές και στα κυκλώματα trafficking.
Αλληλεγγύη στην 12χρονη και την οικογένεια της.
Στις αρχές Οκτωβρίου 2023, μια ακόμη υπόθεση έμφυλης κακοποίησης, ενός 12χρονου κοριτσιού αυτή τη φορά, γνωστοποιήθηκε μετά από καταγγελία της οικογένειας της. Το ανήλικο κορίτσι λόγω οικογενειακών και οικονομικών προβλημάτων είχε αναγκαστεί να εργάζεται στο παντοπωλείο της γειτονιάς της, του οποίου ιδιοκτήτης ήταν ο 53χρονος Ηλίας Μίχος. Ο Μίχος βίαζε επανειλημμένα τη 12χρονη (ενίοτε υπό την απειλή όπλου) και την εξέδιδε σε άλλους παιδοβιαστές. Υπό την απειλή και την τρομοκρατία ότι θα καταστρέψει την ίδια και την οικογένεια της, το κορίτσι παρέμενε σιωπηλό ως προς τις φρικιαστικές καταστάσεις που βίωνε. Όταν η οικογένεια του κοριτσιού έμαθε τι συνέβαινε, η σύζυγος του Μίχου επιχείρησε να δωροδοκήσει τη μητέρα της 12χρονης για να εξαγοράσει τη σιωπή της. Επίσης, σύμφωνα με τη μητέρα, ενώ είχε ήδη κάνει καταγγελία, ο Μίχος επιχείρησε να την εμπλέξει ως συνεργό καταθέτοντας χρήματα στον προσωπικό της λογαριασμό. Οι δικαστικές αρχές την προφυλάκισαν στις 19 Δεκεμβρίου με την ίδια να αρνείται τις κατηγορίες.
Φτάνοντας στο σήμερα, μετά τη συμπλήρωση 12μηνης προφυλάκισης μόνο 26 κατηγορουμένων, η υπόθεση εκδικάζεται από της 8 Ιανουαρίου 2024 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Κύριοι κατηγορούμενοι της υπόθεσης είναι ο Μίχος και η μητέρα του ανήλικου παιδιού. Ο Ηλίας Μίχος θα δικαστεί για βιασμό, καθώς και για διακεκριμένη μαστροπεία σε βάρος του ανήλικου κοριτσιού, ενώ η μητέρα για διακεκριμένη μαστροπεία και για διακεκριμένη περίπτωση πορνογραφίας ανηλίκου, χωρίς να υπάρχουν κάποιες σοβαρές αποδείξεις εναντίων της. Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι θα δικαστούν για τέλεση γενετήσιας πράξης με ανήλικο που δεν έχει συμπληρώσει τα 15 έτη.
Είναι σημαντικό να σταθούμε αλληλέγγυα στη 12χρονη και την οικογένεια της! Η μέχρι τώρα διαχείριση της υπόθεσης δεν μας έχει αφήσει κανένα περιθώριο να δείξουμε εμπιστοσύνη στη θεσμική διαχείριση της. Θεωρούμε όμως ότι η συλλογική πίεση και ενημέρωση ίσως αποτρέψει την αποσιώπηση σημαντικών πλευρών της υπόθεσης.
Δεν είναι ούτε πελάτες, ούτε παιδεραστές, είναι παιδοβιαστές!
Από την ημέρα που αποκαλύφθηκε η φρικιαστική ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης από τον Κολωνό, στα ΜΜΕ ακούσαμε τους βιαστές του να προσφωνούνται άλλοτε ως «πελάτες» κι άλλοτε ως «παιδεραστές». Από το πρώτο άκουσμα της λέξης παιδεραστής αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση που κρύβει αυτή η λέξη, γιατί το δεύτερο συνθετικό της (εραστής), είναι μια λέξη που έχει ρίζα τον έρωτα. Η λέξη έρωτας δίνει μια ρομαντική χροιά, κάτι το οποίο έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό ενός ανήλικου παιδιού. Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «πελάτες», αρνούμαστε να δεχθούμε αυτή την προσφώνηση, διότι το παιδί αυτό ποτέ δεν θέλησε να υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, ποτέ δεν συνάντησε αυτά τα τέρατα με δική του θέληση. Η μη συναίνεση σε μια σεξουαλική πράξη είναι βιασμός, η σεξουαλική κακοποίηση ενός παιδιού είναι παιδοβιασμός. Για αυτούς τους λόγους, εμείς επιλέγουμε την χρήση του όρου παιδοβιασμός και τον χαρακτηρισμό παιδοβιαστής αντι για πελάτες ή παιδεραστές. Ο παιδοβιασμός δεν είναι μια αρρώστια ή μια ψυχολογική διαταραχή, αλλά ένα βαθιά κακοποιητικό ρίζωμα που έχει σπείρει η ίδια η πατριαρχία και το εξουσιαστικό σύστημα.
Ευυπόληπτοι παιδοβιαστές -μαστροποί…
Ο Ηλίας Μίχος, με καταγωγή από το Αγρίνιο, εδώ και χρόνια έχει μετακομίσει στην Αθήνα, και έχει ενσωματωθεί στην κοινωνία του Κολωνού. Έχει ένα συντηρητικό προφίλ με αναφορές στην θρησκεία και την ελληνική παράδοση. Είναι μέλος της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας, συμμετέχει στην οργάνωση θρησκευτικών γιορτών και στηρίζει τον περιφερειάρχη Αττικής Πατούλη (ΝΔ) στον εκλογικό του αγώνα, οργανώνοντας μέχρι και εκλογικά πάρτι στο σπίτι του. Η δε σύζυγος του, είναι εκλεγμένο μέλος στο δημοτικό συμβούλιο της περιοχής. Οικογενειάρχης με παιδιά και ένα μίνι μάρκετ στο οποίο εξυπηρετούνται οι γείτονες και με «τεφτέρι» προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ δήθεν αλληλέγγυο προς τους κοινωνικά και ταξικά αδύναμους της γειτονιάς. Πίσω από το προσωπείο του «ευυπολήπτου πολίτη» κρύβει τον παιδοβιασμό και την μαστροπεία εις βάρος του ανήλικου παιδιού.
Η συγκεκριμένη υπόθεση συνδέεται με ένα ενεργό κύκλωμα trafficking, το οποίο φαίνεται να σχετίζεται με την υπόθεση της Greek Mafia[1]. Ο Μίχος και ο συνεργός του, ο ονομαζόμενος «Μιχάλης», διακινούσαν υλικό παιδικής πορνογραφίας μέσω ηλεκτρονικών εφαρμογών, και έκλειναν τα ραντεβού με τους παιδοβιαστες. Σύμφωνα με μαρτυρίες του Μίχου, οι παιδοβιαστές ξεπερνούν τους 210. Από αυτά τα άτομα ελάχιστα έχουν συλληφθεί μέχρι στιγμής, με κάποια να γνωστοποιούνται με τρομακτική αργοπορία στην έρευνα της αστυνομίας. Μεταξύ αυτών ο γνωστός καναλάρχης Φίλιππος Βρυώνης, ένας οδοντίατρος και ένας οδοντοτεχνικός – πρώην διαιτητής, ο οποίος ήταν υποψήφιος στην Περιφέρεια με τον σύνδεσμο του Πατούλη και διορισμένος στο διοικητικό συμβούλιο του ψυχιατρικού νοσοκομείου Αθηνών.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια τοπική κοινωνία «πέφτει από τα σύννεφα» μετά από την αποκάλυψη τέτοιων εγκλημάτων. Η κοινωνία μας, όπως και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες, θεωρεί τον παιδοβιασμό ως ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, όπως αντίστοιχα θεωρεί αποτρόπαια και τη δημιουργία και διακίνηση παιδικής πορνογραφίας. Η πατριαρχία όμως, βαθιά ριζωμένη στα θεμέλια του καπιταλισμού, ανοίγει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των ατόμων που ανήκουν στα κατώτερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα, όπως έγινε στην περίπτωση της 12χρονης στον Κολωνό. Δίνοντας εξουσία στις αρρενωπότητες, τους δίνει πρόσφορο έδαφος να επιβληθούν τόσο στις θηλυκότητες όσο και στα ανήλικα άτομα. Η ίδια η κοινωνία που δείχνει να σοκάρεται, είναι εκείνη που αναπαράγει και κλείνει τα μάτια στα έμφυλα στερεότυπα που οδηγούν στην έμφυλη βία ακόμα και στους παιδοβιασμούς.
Μπάτσοι,tvκαι μαστροποί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί
Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα από την αποκάλυψη της δράσης του παιδοβιαστή και μαστροπού Ηλία Μίχου και σε όλο αυτό το διάστημα βλέπουμε την πλήρη ή/και εσκεμμένη αδυναμία του κράτους να διαχειριστεί την υπόθεση αυτή. Η έρευνα που διεξήχθη από την αστυνομία ήταν εξαρχής ελλιπέστατη. Η σύλληψη του Μίχου πραγματοποιήθηκε με τεράστια καθυστέρηση έπειτα από την καταγγελία της μητέρας, ενώ η ίδια η καταγγελία έγινε μετ’ εμποδίων καθώς την πρώτη φορά που πήγε να την υποβάλλει, την έδιωξαν και της είπαν να περιμένει, ενώ σε επόμενη προσπάθεια της την έστειλαν αλλού. Το tablet του Μίχου παραδίδεται στις αρχές από εργαζόμενο στο μαγαζί και όχι από την «εξονυχιστική» έρευνα της αστυνομίας. Η σύλληψη της μητέρας της 12χρονης ήταν άμεση σε αντίθεση με την αποκάλυψη του κυκλώματος και τον εντοπισμό των παιδοβιαστών, ούτε έχει πραγματοποιηθεί μεγάλος αριθμός συλλήψεων παρότι το παιδί στις επανειλημμένες καταθέσεις του έχει δώσει πολλά από τα ονόματα των παιδοβιαστών της.
Από την άλλη, άρχισε η «τιμωρία» για το θύμα που τόλμησε να μιλήσει, με τις γνωστές τακτικές επανατραυματισμού και διασυρμού. Η Υφυπουργός Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (!) Δόμνα Μιχαηλίδου αντί να διατηρήσει το καθεστώς προστασίας του παιδιού, αποκαλύπτει από το βήμα της βουλής τη διεύθυνση του σπιτιού και του σχολείου της 12χρονης, και ισχυρίζεται ψευδώς ότι έχει μπει σε πρόγραμμα διδασκαλίας κατ’ οίκον (πράγμα που έγινε πολύ αργότερα). Τα ΜΜΕ πήραν τη δικογραφία και δίνανε στη δημοσιότητα τις πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και είχαν στήσει κάμερες έξω από το σπίτι του κοριτσιού. Η 12χρονη αφέθηκε στην τύχη της, χωρίς σοβαρή μέριμνα για ψυχολογική υποστήριξη ή παρακολούθηση. Μπήκε σε έναν κύκλο εξοντωτικών καταθέσεων χωρίς την παρουσία κάποιου οικείου προσώπου ή κατάλληλα καταρτισμένου προσωπικού. Στην ουσία κράτος, ΜΜΕ και αστυνομία συνεχίζουν τον βασανισμό του 12χρονου παιδιού. Φαίνεται ότι στόχος είναι η συγκάλυψη των «νοικοκυραίων» και από την άλλη η εξόντωση του παιδιού και της οικογένειας της τόσο ηθικά και ψυχολογικά, όσο και οικονομικά.
Στην προσπάθεια τρομοκράτησης του παιδιού ώστε να σταματήσει να δίνει τα ονόματα των βιαστών της, έχουν γίνει πολλαπλές απόπειρες εκφοβισμού, και ενώ η κοινωνία θα περίμενε η αστυνομία, ως δήθεν όργανο προστασίας του πολίτη, να φυλάξει το παιδί, η στάση τους θυμίζει κάτι από Greek Police Mafia. Στη μια περίπτωση, άγνωστοι πέταξαν πέτρα στην τζαμαρία του σπιτιού που διαμένει η 12χρονη και η γνωστοποίηση του περιστατικού στην αστυνομία αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία. Σε δεύτερο περιστατικό, αστυνομικοί με φακούς, όπλα, μάσκες και κουκούλες σταμάτησαν για έλεγχο το αμάξι με το οποίο επέστρεφε σπίτι της μετά από διαδικασία κατάθεσης. Σε άλλο περιστατικό, άγνωστος με φακό και κουκούλα πλησίασε το σπίτι, σε άλλο κάποιος μέσα από αυτοκίνητο το φωτογράφιζε, και ενώ το παιδί συγκράτησε την πινακίδα η αστυνομία δεν έχει «καταφέρει» να εντοπίσει τον οδηγό. Αποκορύφωμα είναι η δολοφονική επίθεση με μαχαίρι από άγνωστο που δέχθηκε η 12χρονη μέσα στο σπίτι της θείας της όπου διαμένει. Η ΕΛ.ΑΣ έβγαλε ανακοίνωση όπου ισχυριζόταν ότι το σπίτι επιτηρείτο με περιπολίες, αλλά μόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όχι συνέχεια. Μετά το συμβάν αυτό η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου έκανε παρέμβαση και ζήτησε αυξημένη επιτήρηση. Βέβαια η αστυνομία πολλές φορές επιλέγει να επιτηρεί ένα άδειο σπίτι, με το παιδί να κινδυνεύει κάπου έξω.
Αυτό που γίνεται για άλλη μία φορά εμφανές από την ιστορία της 12χρονης είναι ότι δεν υπάρχει καμία θεσμική μέριμνα καταρχήν για να προλαμβάνει τέτοιες καταστάσεις και να προστατεύει άτομα από το να καταλήξουν θύματα trafficking, ή/και έμφυλης βίας και κατά δεύτερον για να τα στηρίξει αφότου υποστούν κακοποίηση ή/και σεξουαλική εκμετάλλευση. Αναφορικά με την ψυχική υγεία του παιδιού, η μόνη μέριμνα αφορά επισκέψεις στο κέντρο ψυχικής υγείας, 60χιλιομετρα μακριά από το σπίτι, με τα έξοδα μεταφοράς να βαραίνουν την άνεργη θεία της. Το μόνο που έχει λάβει η οικογένεια είναι 2 πακέτα ρύζι, 2 πακέτα φακές, 3 κουτάκια γάλα και 1,5 λίτρο λαδι για ένα μήνα. Η γιαγιά της οικογένειας καλείται με την σύνταξη της να συντηρήσει τα 4 άλλα ανήλικα παιδιά της οικογένειας. Όλο αυτό το διάστημα το κράτος και οι θεσμοί του φαίνονται να αδιαφορούν για την σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού, καθώς και για την εξέλιξη της υπόθεσης. Απεναντίας, όπως φάνηκε παραπάνω, το σύνολο των μηχανισμών εξουσίας, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστυνομία, ως το δικαστικό σύστημα, συντελούν στη συγκάλυψη τέτοιων εγκλημάτων, ξεπλένουν τους θύτες και στοχοποιούν και επανατραυματίζουν τα επιζώντα. Αντί να προστατευτεί η ταυτότητα της 12χρονης και να της παραχθεί η δυνατότητα να συνεχίσει την εκπαίδευσή της από το σπίτι, δόθηκαν τα στοιχεία της στη δημοσιότητα, αντί να υπάρξει σταθερή ψυχική αλλά και υλική υποστήριξη τόσο στην ίδια αλλά και στην οικογένεια της, βρέθηκαν να πρέπει να τα βγάλουν πέρα με μία σύνταξη, αντί να προστατευτεί το κορίτσι ως μάρτυρας κλειδί που μπορεί να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα σωματεμπορίας και παιδοβιαστών αφέθηκε αφύλαχτο με διαρκείς απειλές κατά της ζωής της και της οικογένειας της. Αυτή η συνθήκη δε δρα επιβαρυντικά μόνο για τα επιζώντα της εκάστοτε υπόθεσης. Δημιουργεί μια ακόμα πιο ασφυκτική συνθήκη στα άτομα που είναι εγκλωβισμένα σε ανάλογες καταστάσεις.
Από την άλλη, η υλική και ηθική στήριξη της 12χρονης και της οικογένειάς της από δεκάδες συλλογικότητες και χιλιάδες αλληλέγγυων ατόμων υψώνουν ένα τείχος προστασίας όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για άλλα άτομα που μπορεί να έχουν υποστεί κακοποίηση. Η δύναμη της αλληλεγγύης είναι που έχει αποτρέψει τόσες και τόσες υποθέσεις από το να θαφτούν, είναι αυτή που έχει δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να ξαναστήσουν τα επιζώντα της ζωές τους. Είναι αυτή που τα έχει προστατεύσει και τους έχει δώσει τη δύναμη να συνεχίσουν. Είναι επίσης αυτά που δίνουν το πάτημα στα θύματα έμφυλης βίας να μιλήσουν και να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα, κυκλώματα σωματεμπορίας και πολλές φορές να καταφέρουν να γλιτώσουν ακόμη και από μια εμφυλοκτονία. Ο ρόλος όμως του κινήματος αλληλεγγύης δεν περιορίζεται στο να στηρίζει τα εκάστοτε θύματα, αλλά να διεκδικεί και τους όρους που θα αποτρέψουν επανάληψη τέτοιων καταστάσεων καθώς και τη θεσμική στήριξη επιζώντων.
Απαιτούμε:
Άμεση δημιουργία δομών στήριξης (στέγασης, νομικής και ψυχικής υποστήριξης, επανένταξης) επιζώντων έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας και θυμάτων σωματεμπορίας.Να μη μείνει κανένα άτομο εγκλωβισμένο σε κακοποιητικό περιβάλλον λόγω οικονομικής αδυναμίας.
Καμία διαρροή προσωπικών στοιχείων επιζώντων στα ΜΜΕ
Σταθερή παρουσία σχολικών ψυχολόγων που να μπορούν να υποστηρίζουν παιδιά που ενδεχομένως να μην έχουν το απαραίτητο υποστηρικτικό περιβάλλον
Διαμόρφωση διαδικασιών υποβολής καταγγελιών και κατάθεσης που να μην προκαλλούν επανατραυματισμό
Προστασία των επιζώντωνtrafficking/έμφυλης βίας που δέχονται απειλές για τη ζωή τους
Ιανουάριος του 2024, με οργή και λύπη μετράμε ήδη τα δύο πρώτα θύματα της πατριαρχίας. Δύο ακόμη γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον σύντροφό τους. 8 Γενάρη, κατά τη διάρκεια ενός καβγά στο σπίτι τους στο Ζεφύρι ο 50χρονος γυναικοκτόνος περιέλουσε με εύφλεκτο υλικό τη σύζυγό του μπροστά στα παιδιά τους και την έβαλε φωτιά. Έπειτα από μια εβδομάδα η 45χρονη κατέληξε στο νοσοκομείο λόγω των εκτεταμένων εγκαυμάτων.
2024, Πρωτοχρονιά και η Γεωργία από την Καλαμαριά, η οποία μάλιστα ήταν και έγκυος, δολοφονείται από τον σύντροφό της, με τη βοήθεια ενός φίλου του, και έπειτα το πτώμα της μεταφέρεται και κρύβεται σε δύσβατη περιοχή, με τον γυναικοκτόνο να βγαίνει επί μέρες στα κανάλια, παριστάνοντας ότι την αναζητά με αγωνία. Ένας ακόμη άνδρας κατ’ εξακολούθηση κακοποιητικός, με καταγγελίες από πρώην συντρόφους αλλά και την αδερφή του που κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το είδαμε να συμβαίνει και στην τελευταία γυναικοκτονία του 2023 στη Σαλαμίνα, όπου επίσης παρά τις καταγγελίες σε βάρος του δράστη στην αστυνομία από το θύμα, κανείς δεν φρόντισε για την ασφάλεια της. Δυο ακόμη άνδρες επομένως που είχαν τα κλειδιά του σπιτιού των δολοφονημένων, δυο ακόμη άνδρες που θεώρησαν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την εξουσία τους σε μια γυναίκα.
Ανά τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ δολοφονούνται κατά μέσο όρο 137 γυναίκες κάθε μέρα, απλά επειδή είναι γυναίκες. Το φεμινιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται ώστε να κατοχυρωθεί ο όρος γυναικοκτονία, τόσο κοινωνικά όσο και νομικά. Ο όρος υποδηλώνει την ανθρωποκτονία γυναικών από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι δυστυχώς καινούριο φαινόμενο, αλλά μια συνθήκη που λάμβανε χώρα διαχρονικά. Βαφτίζονταν εγκλήματα πάθους- εγκλήματα τιμής- εγκλήματα αντιζηλίας- οικογενειακές τραγωδίες, με τα θύματα πάντα να είναι γυναίκες.
Οι λόγοι που οδηγούν στα εγκλήματα αυτά μπορεί να ποικίλουν, η ρίζα τους όμως είναι κοινή. Μιλάμε για την κορύφωση της κοινωνικά ανεκτής βίας, που προκύπτει από την νοοτροπία της αντρικής υπεροχής και της αντίληψης των γυναικών ως κτήμα. Δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους όταν αυτές προσπαθούν να απεμπλακούν από μια κακοποιητικη σχέση, δολοφονίες γυναικών με κίνητρο την σεξουαλική κακοποίηση, δολοφονίες για λόγους “τιμής” όταν μια γυναίκα ατιμάζει την οικογένεια, δολοφονίες στα πλαίσια του οργανωμένου εγκλήματος και της εμπορίας ανθρώπων όπου γυναίκες αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα, μητέρες δολοφονούνται από τους γιούς τους που θεωρούν πως δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο που τους έχει αποδοθεί ως «φροντίστρια/ τροφός», βασανισμοί και δολοφονίες γυναικών κατά τις ένοπλες συγκρούσεις ως μέσο ατίμωσης των αντρών εχθρών.
Ποια είναι όμως η στάση της κοινωνίας σε αυτά τα εγκλήματα κατά των γυναικών; Αρχικά αποτροπιασμός αλλά σύντομα ξεκινά να δουλεύει ο μηχανισμός κατηγοριών, όχι μόνο απέναντι στον δράστη, αλλά ακόμα και απέναντι στα ίδια τα θύματα. Δυστυχώς, ήταν αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του, με την αβίαστη έκφραση απόψεων όπως «γιατί δεν έφυγε νωρίτερα;», «μήπως κι εκείνη τον προκάλεσε με την συμπεριφορά της;», «γιατί επέλεξε να συνάψει σχέσεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο;», «τι δουλειά είχε να γυρνά μόνη της τέτοια ώρα;», «γιατί ήταν σ’ αυτό το μέρος;», «γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;» και ούτω καθεξής. Τέτοιες απόψεις εμπεριέχουν τον μισογυνισμό που γεννά η πατριαρχία, η οποία πάντα θα προσπαθεί να δημιουργεί ευθύνες και ενοχές στις γυναίκες, ώστε να μπορεί να τις ελέγχει και να τις καταπιέζει ηθικά, οικονομικά και σωματικά. Σε αυτό τον κύκλο κατηγοριών εμπλέκονται ακόμα και οι θηλυκές μορφές της οικογένειας του δράστη, κατηγορώντας συνήθως τις μητέρες των δραστών, με το σκεπτικό ότι οι ίδιες φταίνε που «δεν μεγάλωσαν σωστά τους γιούς τους», που «δεν τους έμαθαν να σέβονται τις γυναίκες» και ότι εκείνες ευθύνονται για την κακοποιητική συμπεριφορά τους.
Τι γίνεται όμως και με την κρατική διαχείριση των καταγγελιών που καταθέτουν πολλές φορές τα θύματα πριν την γυναικοκτονία τους; Αυτός ο ιστός τον οποίο πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση για να προστατέψει τις θηλυκότητες. Υπέρογκα παράβολα για ασφαλιστικά μέτρα τα οποία δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική προστασία, καταγγελίες που καταλήγουν σε συρτάρια αρχείων, αστυνομικά τμήματα που δεν προσφέρουν καμία στήριξη στα θύματα που στρέφονται εκεί για βοήθεια και ΜΜΕ που λειτουργούν ως “πλυντήρια” δίνοντας βήμα σε κάθε σεξιστή να εκφράσει τις προσβλητικές και επικίνδυνες απόψεις του.
Είναι σημαντικό να κατοχυρωθεί πρωτίστως κοινωνικά αλλά και νομικά ο όρος γυναικοκτονία, ώστε να αναγνωριστεί ως ξεχωριστό αδίκημα η θανάτωση γυναικών ως αποτέλεσμα έμφυλης βίας και να οριοθετηθεί νομικά το έγκλημα. Η μεγαλύτερη ποινή δεν θα αποτρέψει τις γυναικοκτονίες, αλλά είναι σημαντικό να διαδοθεί το μήνυμα ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι αποδεκτή και δεν μένει ατιμώρητη. Επίσης, με την καθιέρωση του όρου μπορούμε να εστιάσουμε περισσότερο στην πρόληψη, ενημέρωση και καταπολέμηση της έμφυλης βίας.
Οι κακοποιητές συνήθως δεν σταματούν στη μία φορά. Αυτό που παρατηρείται είναι η κλιμάκωση στη βία, η οποία μπορεί να ξεκινήσει από «αθώα» στερεότυπα, να εξελιχθεί σε λεκτική/ψυχολογική βία, έπειτα σε σωματική βία και σεξουαλική κακοποίηση και να φτάσει έως την γυναικοκτονία. Για εμάς έχει σημασία να αντιμετωπίσουμε την έμφυλη βία από τις βαθιά εδραιωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις που έχουν ενσταλαχτεί στην κοινωνία. Για την αποτροπή αυτών των εγκλημάτων κρίνουμε απαραίτητη την ανάλυση της διάστασης των έμφυλων ρόλων στην καθημερινή ζωή και την κατάρριψη των εμφυλων προτύπων που θέτουν τις θηλυκότητες σε δεύτερη μοίρα.
Οι γυναίκες που δολοφονούνται, διανύουν μια μακρά διαδρομή καταπίεσης, πριν γίνουν θύματα στο τελευταίο σκαλί μιας πυραμίδας βίας. Για να αποτρέψουμε το να γίνουν ένας αριθμός στη λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες, κρίνουμε αναγκαία τη δημιουργία και ύπαρξη δομών που θα προστατέψουν τις θηλυκότητες που έχουν βιώσει κακοποίηση. Ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα -τόσο για τις ίδιες όσο και για τα παιδιά τους- αλλά και πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζώσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξη.
Σε αυτό το σημείο θα θέταμε ως στόχο την συλλογικοποίηση των θηλυκοτήτων, είτε σε ομάδες γυναικών, είτε σε φεμινιστικές συλλογικότητες. Η ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων θα μπορέσει τόσο να στηρίξει θηλυκότητες που έχουν υποστεί έμφυλη βία, όσο και στην καταπολέμηση της βίας αυτής. Μέσω της συλλογικοποίησης οι θηλυκότητες ενδυναμώνονται και οχυρώνονται απέναντι στην καθημερινή επίθεση που βιώνουν από το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Η αποδόμηση της πατριαρχικής κοινωνίας θα γίνει μέσω του προσδιορισμού των καταπιέσεων που βιώνουμε και την μορφή που αυτές λαμβάνουν στην καθημερινή ζωή, καθώς και μέσω των συλλογικών αγώνων μας. Η αποτροπή των γυναικοκτονιών θα γίνει εφικτή μέσω της κατάρριψης των έμφυλων ρόλων που έχει ορίσει η κάθε είδους εξουσία -κρατική ή θρησκευτική- και μέσω της χειραφέτησης των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Σήμερα βγήκαμε στο δρόμο ξανά, κρεμάσαμε “στολίδια” και πετάξαμε τρικάκια στο χριστουγεννιάτικο χωριό πίσω από το άγαλμα Βενιζέλου, με αφορμή την έναρξη της δίκης στις 08/01 για την υπόθεση της 12χρονης. Ως μια υπενθύμιση, παρόλο που πλησιάζουν γιορτινές μέρες να μην ξεχάσουμε!
Καμία συγκάλυψη σε παιδοβιαστές και στα κυκλώματα trafficking.
Σήμερα παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες βρεθήκαμε στο δρόμο για να σταθούμε ενάντια στην έμφυλη βία. Κατά τη διάρκεια της προσυγκέντρωσης στην Καμάρα, μοιράσαμε κείμενα και κρεμάσαμε περιμετρικά της Καμάρας χαρτόνια με συνθήματα ενάντια στην έμφυλη βία και την κακοποίηση των θυληκοτήτων. Η πατριαρχία βιάζει και σκοτώνει στο δρόμο στην δουλειά ποτέ καμία μόνη.
