Category: Κείμενα

Ούτε στις γειτονιές μας ούτε πουθενά

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε ενημερωθεί ότι στην περιοχή Λαγκαδά στις αρχές Νεάπολης (κοντά στις δωδεκαόροφες) κυκλοφορεί τύπος που συστηματικά παραβιάζει και παρενοχλεί θηλυκότητες (πολλές εκ των οποίων ανήλικες) στα πάρκα, στους δρόμους και στις στάσεις αστικών της γειτονιάς. Έχουν γίνει γνωστά μια σειρά περιστατικών από catcalling (το γνωστό “ψιτ ψιτ”) και σεξιστικές βρισιές ως εκτόξευση απειλών για βιασμούς και σωματική βία. Το άτομο που πραγματοποιεί τα παραπάνω έχει καστανά μαλλιά και μάτια, μέτριο ανάστημα, πλατιά μύτη, συνήθως φοράει φόρμες και μαύρα αθλητικά, έχει ελαφριά προφορά και μιλάει ελληνικά και ρωσικά.

Οι σεξιστικές παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές μπορούν να πάρουν πολλές μορφές. Από τα «κοπλιμέντα», τα «αθώα αστειάκια» και τα σφυρίγματα στο δρόμο, τα «κατά λάθος» αγγίγματα και τους επιδειξίες στα λεωφορεία, τους τύπους που μας ακολουθούν μετά το φροντιστήριο ως τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες. Κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν είναι ασήμαντο. Αντιθέτως, αποτελούν βασικό πυλώνα της πατριαρχίας. Όλα έχουν κοινή βάση την υποτίμηση των θηλυκών χαρακτηριστικών και την προσπάθεια επιβολής του προτύπου του μάτσο ανδρισμού. Τα σώματά μας καθώς και όποια συμπεριφορά μας βγαίνει από τα όρια της ετεροκανονικότητας γίνονται αντικείμενο χλευασμού και επιβολής.

Σε μία κοινωνία που μας μαθαίνει από τη γέννησή μας ότι πρέπει να εμπίπτουμε σε συγκεκριμένα καλούπια ανάλογα με το φύλο μας, που τα κορίτσια πρέπει να είμαστε φρόνιμα, φροντιστικά και ήσυχα, ενώ τα αγόρια πρέπει να παίζουν με όπλα και δεν πρέπει ποτέ να κλαίνε, σε μια κοινωνία που θεωρείται μαγκιά και ένδειξη αρρενωπότητας το να χτυπάς κάποιο άλλο άτομο και φλωριά το να αγκαλιάζεις, που θεωρεί ότι οι γυναίκες δε θα έπρεπε να παραπονιόμαστε γιατί έχουμε πλέον «ίσα δικαιώματα», είναι τόσο συχνές και κανονικοποιημένες κάποιες εικόνες που είναι εύκολο να αγνοηθούν και να μη γίνουν αντιληπτές ως αυτό που είναι: σεξιστικές/παρενοχλητικές/παραβιαστικές. Πόσο ίσα δικαιώματα έχουμε όμως όταν κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι μας μπορεί να υποστούμε κάποια από αυτές τις συμπεριφορές; Που μας λένε ότι αν δεχτούμε τέτοιες συμπεριφορές φταίμε κι από πάνω γιατί είναι δική μας ευθύνη να προσέχουμε τι φοράμε, πώς περπατάμε, τι ώρα γυρνάμε σπίτι μας.

Στις γειτονιές μας θέλουμε να κυκλοφορούμε ελεύθερες, ντυμένες όπως θέλουμε, ό,τι ώρα θέλουμε, με όποιο άτομο θέλουμε χωρίς φόβο και κλειδιά στο χέρι. Είναι πολύ σημαντικό να μη τα βλέπουμε όλα τα παραπάνω ως μικρά και αθώα, γιατί στα μικρά και καθημερινά είναι που χτίζονται οι νοοτροπίες που καταλήγουν στις χειρότερες μορφές έμφυλης βίας. Είναι σύνηθες όταν είμαστε μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά να επικρατεί η νοοτροπία του: μην ασχολείσαι, κοίτα τη δουλειά σου, πού να μπλέκεις, θα ασχοληθεί κάποιος άλλος, είναι ιδέα μου κλπ.

Τα άτομα που διαπράττουν τέτοιες συμπεριφορές στηρίζονται ακριβώς σε αυτή την αδράνεια. Όταν επιτίθενται σε κάθε μία ξεχωριστά θεωρούν ότι τους παίρνει γιατί δε θα σταθεί κανείς μαζί της. Είναι ευθύνη όλων μας να δείξουμε έμπρακτα πως αυτό δεν ισχύει. Πως στις γειτονίες μας δε χωράνε τέτοιες συμπεριφορές. Πως κανένα άτομο δεν είναι μόνο του και ότι αν επιτεθεί σε μια θα μας βρει όλες απέναντί του.

Καμία ανοχή σε παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές!

Να σπάσουμε το φόβο, την εξατομίκευση, το σεξισμό, τη ματσίλα, την πατριαρχία!

Ποτέ καμία μόνη/κανένα μόνο!

Πορεία γειτονιάς ενάντια σε παρενοχλητικές/παραβιαστικές συμπεριφορές

Κυριακή 31 Μαρτίου 2024 στις 13.00,

Ρολόι Νεάπολης, Βενιζέλου 102

Διαδήλωση 8ης Μάρτη

Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.

Από το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι και την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το κράτος μας έχει δείξει πόσο αξία έχουν οι ζωές μας και η φωνή μας σε σχέση με τα κέρδη των ιδιωτών. Κράτος, μαφία, αστυνομία, δικαστικές αρχές, συστημικά ΜΜΕ συγκαλύπτουν παιδοβιαστές και μαστροπούς, θύματα κακοποίησης επανατραυματίζονται στα δικαστήρια και μετανάστριες βιώνουν άθλιες συνθήκες στα camps. Για τους φασίστες της ετεροκανονικότητας τα σώματα μας αποτελούν πεδίο σεξιστικού, τρανσφοβικού και ομοφοβικού λόγου.

Για αυτό λοιπόν στις καταπιέσεις αυτές απαντάμε συλλογικά με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση ενάντια στο καθεστώς φόβου που μας επιβάλλεται.

  • Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
  • Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
  • Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
  • Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
  • Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
  • Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
  • Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ

Στις 8 Μαρτίου καλούμε σε πορεία στην Καμάρα στις 18:00.

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου.

Στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων 28 Φεβρουαρίου, 10:30 στην Καμάρα.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, με αποτέλεσμα 57 άνθρωποι να σκοτωθούν και δεκάδες να τραυματιστούν σοβαρά, ενώ υπάρχουν άτομα που παραμένουν αγνοούμενα. Τα θύματα αυτής της τραγωδίας ήταν άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο τρένο, φοιτήτ(ρι)ες, μετανάστ(ρι)ες, εργάτ(ρι)ες. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ούτε «η κακιά στιγμή», ούτε «ατύχημα», ούτε «ανθρώπινο λάθος», όπως πάσχισε να προεξοφλήσει η κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ. Ήταν μία κρατική και καπιταλιστική δολοφονία που φανέρωσε με τον χειρότερο και πιο τραγικό τρόπο την (μη) αξία που έχουν οι ζωές μας στον καπιταλισμό και πόσο εύκολα αναλώσιμες είναι στο βωμό του κέρδους και μπροστά στην αναλγησία κράτους και κεφαλαίου.

Για τη δολοφονία στα Τέμπη είχαν προειδοποιήσει εργαζόμενες και εργαζόμενοι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ενώσεις και σωματεία καταγγέλλοντας το διαλυμένο δίκτυο του ΟΣΕ, την χρόνια υποβάθμισή του, την άθλια κατάσταση των υποδομών, τη μη συντήρηση του δικτύου, την έλλειψη τηλεδιοίκησης. Οι προσπάθειες να αναδείξουν τον κίνδυνο για την ασφάλεια όλων έμεναν χωρίς αντίκρισμα καθώς είτε οι διαμαρτυρίες τους αγνοούνταν, απαξιώνονταν ή/και καταστέλλονταν είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες για το κράτος.

Η κυβέρνηση ρίχνοντας κροκοδείλια δάκρυα χρησιμοποίησε τα αντανακλαστικά της για να κατασκευάσει το αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους» και να βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του σταθμάρχη, ώστε να συσκοτίσει και να συγκαλύψει τις ευθύνες κράτους και αφεντικών, γεγονός που εξακολουθεί να στηρίζεται απροκάλυπτα από τα συστημικά ΜΜΕ. Ακόμα, μόλις λίγες μέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα η περιφέρεια Θεσσαλίας προχώρησε σε «μπάζωμα» του τόπου και μεταφορά των καταλοίπων της σύγκρουσης αλλοιώνοντας τις αποδείξεις.

Το επόμενο διάστημα μετά τη δολοφονία στα Τέμπη ακολούθησαν μαζικές και επανειλημμένες διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις από χιλιάδες κόσμου, αλλά και καταλήψεις μαθητ(ρι)ών και φοιτητ(ρι)ών. Πένθος και οργή συμπορεύονται, βρίσκουν την έκφρασή τους στους δρόμους και αναδεικνύουν παρά την άγρια καταστολή με ξύλο και χημικά την επιτακτική ανάγκη οι ζωές μας να μην αφεθούν στα χέρια και τον έλεγχο της όποιας εξουσίας –είτε κρατικής είτε ιδιωτικής– που προσπαθεί να τις ορίσει, αλλά να αντιτεθούν στα κερδοσκοπικά συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.

Οι από τα κάτω κινητοποιήσεις και ο ξεσηκωμός για την κρατική και καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη έρχονται να συνενωθούν με άλλους αγώνες και να εναντιωθούν στη γενικότερη υποτίμηση, απαξίωση και ευτελισμό των ζωών μας μέσα στη βίαιη πραγματικότητα που δημιουργεί ο καπιταλισμός και βιώνουμε όλα μας καθημερινά. Η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, η καταστολή, οι δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα και ο εγκλεισμός τους στα camps, η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, των μεταφορών, του ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών, η εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων, η κακοπληρωμένη εργασία, οι πλειστηριασμοί είναι αποτελέσματα διαπλεκόμενων καταπιεστικών συστημάτων με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπα και με τα οποία συγκρουόμαστε.

Να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα από το χέρι του κράτους και του κεφαλαίου.

Να υψώσουμε τα δικά μας αναχώματα στη θανατοπολιτική τους.

Να γίνει η λύπη μας οργή που θα γεμίσει τους δρόμους.

Συγκέντρωση ενάντια στις γυναικοκτονίες

Ιανουάριος του 2024, με οργή και λύπη μετράμε ήδη τα δύο πρώτα θύματα της πατριαρχίας. Δύο ακόμη γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον σύντροφό τους. 8 Γενάρη,  κατά τη διάρκεια ενός καβγά στο σπίτι τους στο Ζεφύρι ο 50χρονος γυναικοκτόνος περιέλουσε με εύφλεκτο υλικό τη σύζυγό του μπροστά στα παιδιά τους και την έβαλε φωτιά. Έπειτα από μια εβδομάδα η 45χρονη κατέληξε στο νοσοκομείο λόγω των εκτεταμένων εγκαυμάτων. 

2024, Πρωτοχρονιά και η Γεωργία από την Καλαμαριά, η οποία μάλιστα ήταν και έγκυος, δολοφονείται από τον σύντροφό της, με τη βοήθεια ενός φίλου του, και έπειτα το πτώμα της μεταφέρεται και κρύβεται σε δύσβατη περιοχή, με τον γυναικοκτόνο να βγαίνει επί μέρες στα κανάλια, παριστάνοντας ότι την αναζητά με αγωνία. Ένας ακόμη άνδρας κατ’ εξακολούθηση κακοποιητικός, με καταγγελίες από πρώην συντρόφους αλλά και την αδερφή του που κυκλοφορούσε ελεύθερος. Το είδαμε να συμβαίνει και στην τελευταία γυναικοκτονία του 2023 στη Σαλαμίνα, όπου επίσης παρά τις καταγγελίες σε βάρος του δράστη στην αστυνομία από το θύμα, κανείς δεν φρόντισε για την ασφάλεια της. Δυο ακόμη άνδρες επομένως που είχαν τα κλειδιά του σπιτιού των δολοφονημένων, δυο ακόμη άνδρες που θεώρησαν ότι έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την εξουσία τους σε μια γυναίκα.

Ανά τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ δολοφονούνται κατά μέσο όρο 137 γυναίκες κάθε μέρα, απλά επειδή είναι γυναίκες. Το φεμινιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται ώστε να κατοχυρωθεί ο όρος γυναικοκτονία, τόσο κοινωνικά όσο και νομικά. Ο όρος υποδηλώνει την ανθρωποκτονία γυναικών από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι δυστυχώς καινούριο φαινόμενο, αλλά μια συνθήκη που λάμβανε χώρα διαχρονικά. Βαφτίζονταν εγκλήματα πάθους- εγκλήματα τιμής- εγκλήματα αντιζηλίας- οικογενειακές τραγωδίες, με τα θύματα πάντα να είναι γυναίκες.

Οι λόγοι που οδηγούν στα εγκλήματα αυτά μπορεί να ποικίλουν, η ρίζα τους όμως είναι κοινή. Μιλάμε για την κορύφωση της κοινωνικά ανεκτής βίας, που προκύπτει από την νοοτροπία της αντρικής υπεροχής και της αντίληψης των γυναικών ως κτήμα. Δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους όταν αυτές προσπαθούν να απεμπλακούν από μια κακοποιητικη σχέση, δολοφονίες γυναικών με κίνητρο την σεξουαλική κακοποίηση, δολοφονίες για λόγους “τιμής” όταν μια γυναίκα ατιμάζει την οικογένεια, δολοφονίες στα πλαίσια του οργανωμένου εγκλήματος και της εμπορίας ανθρώπων όπου γυναίκες αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα, μητέρες δολοφονούνται από τους γιούς τους που θεωρούν πως δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο που τους έχει αποδοθεί ως «φροντίστρια/ τροφός», βασανισμοί και δολοφονίες γυναικών κατά τις ένοπλες συγκρούσεις ως μέσο ατίμωσης των αντρών εχθρών.

Ποια είναι όμως η στάση της κοινωνίας σε αυτά τα εγκλήματα κατά των γυναικών; Αρχικά αποτροπιασμός αλλά σύντομα ξεκινά να δουλεύει ο μηχανισμός κατηγοριών, όχι μόνο απέναντι στον δράστη, αλλά ακόμα και απέναντι στα ίδια τα θύματα. Δυστυχώς, ήταν αρκετές οι περιπτώσεις στις οποίες με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του, με την αβίαστη έκφραση απόψεων όπως «γιατί δεν έφυγε νωρίτερα;», «μήπως κι εκείνη τον προκάλεσε με την συμπεριφορά της;», «γιατί επέλεξε να συνάψει σχέσεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο;», «τι δουλειά είχε να γυρνά μόνη της τέτοια ώρα;», «γιατί ήταν σ’ αυτό το μέρος;», «γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;» και ούτω καθεξής. Τέτοιες απόψεις εμπεριέχουν τον μισογυνισμό που γεννά η πατριαρχία, η οποία πάντα θα προσπαθεί να δημιουργεί ευθύνες και ενοχές στις γυναίκες, ώστε να μπορεί να τις ελέγχει και να τις καταπιέζει ηθικά, οικονομικά και σωματικά. Σε αυτό τον κύκλο κατηγοριών εμπλέκονται ακόμα και οι θηλυκές μορφές της οικογένειας του δράστη, κατηγορώντας συνήθως τις μητέρες των δραστών, με το σκεπτικό ότι οι ίδιες φταίνε που «δεν μεγάλωσαν σωστά τους γιούς τους», που «δεν τους έμαθαν να σέβονται τις γυναίκες» και ότι εκείνες ευθύνονται για την κακοποιητική συμπεριφορά τους.

Τι γίνεται όμως και με την κρατική διαχείριση των καταγγελιών που καταθέτουν πολλές φορές τα θύματα πριν την γυναικοκτονία τους; Αυτός ο ιστός τον οποίο πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί σε καμία περίπτωση για να προστατέψει τις θηλυκότητες. Υπέρογκα παράβολα για ασφαλιστικά μέτρα τα οποία δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική προστασία, καταγγελίες που καταλήγουν σε συρτάρια αρχείων, αστυνομικά τμήματα που δεν προσφέρουν καμία στήριξη στα θύματα που στρέφονται εκεί για βοήθεια και ΜΜΕ που λειτουργούν ως “πλυντήρια” δίνοντας βήμα σε κάθε σεξιστή να εκφράσει τις προσβλητικές και επικίνδυνες απόψεις του.

  • Είναι σημαντικό να κατοχυρωθεί πρωτίστως κοινωνικά αλλά και νομικά ο όρος γυναικοκτονία, ώστε να αναγνωριστεί ως ξεχωριστό αδίκημα η θανάτωση γυναικών ως αποτέλεσμα έμφυλης βίας και να οριοθετηθεί νομικά το έγκλημα. Η μεγαλύτερη ποινή δεν θα αποτρέψει τις γυναικοκτονίες, αλλά είναι σημαντικό να διαδοθεί το μήνυμα ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι αποδεκτή και δεν μένει ατιμώρητη. Επίσης, με την καθιέρωση του όρου μπορούμε να εστιάσουμε περισσότερο στην πρόληψη, ενημέρωση και καταπολέμηση της έμφυλης βίας.
  • Οι κακοποιητές συνήθως δεν σταματούν στη μία φορά. Αυτό που παρατηρείται είναι η κλιμάκωση στη βία, η οποία μπορεί να ξεκινήσει από «αθώα» στερεότυπα, να εξελιχθεί σε λεκτική/ψυχολογική βία, έπειτα σε σωματική βία και σεξουαλική κακοποίηση και να φτάσει έως την γυναικοκτονία. Για εμάς έχει σημασία να αντιμετωπίσουμε την έμφυλη βία από τις βαθιά εδραιωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις που έχουν ενσταλαχτεί στην κοινωνία. Για την αποτροπή αυτών των εγκλημάτων κρίνουμε απαραίτητη την ανάλυση της διάστασης των έμφυλων ρόλων στην καθημερινή ζωή και την κατάρριψη των εμφυλων προτύπων που θέτουν τις θηλυκότητες σε δεύτερη μοίρα.
  • Οι γυναίκες που δολοφονούνται, διανύουν μια μακρά διαδρομή καταπίεσης, πριν γίνουν θύματα στο τελευταίο σκαλί μιας πυραμίδας βίας. Για να αποτρέψουμε το να γίνουν ένας αριθμός στη λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες, κρίνουμε αναγκαία τη δημιουργία και ύπαρξη δομών που θα προστατέψουν τις θηλυκότητες που έχουν βιώσει κακοποίηση. Ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα -τόσο για τις ίδιες όσο και για τα παιδιά τους- αλλά και πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζώσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξη.
  • Σε αυτό το σημείο θα θέταμε ως στόχο την συλλογικοποίηση των θηλυκοτήτων, είτε σε ομάδες γυναικών, είτε σε φεμινιστικές συλλογικότητες. Η ύπαρξη αυτών των μορφωμάτων θα μπορέσει τόσο να στηρίξει θηλυκότητες που έχουν υποστεί έμφυλη βία, όσο και στην καταπολέμηση της βίας αυτής. Μέσω της συλλογικοποίησης οι θηλυκότητες ενδυναμώνονται και οχυρώνονται απέναντι στην καθημερινή επίθεση που βιώνουν από το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία. Η αποδόμηση της πατριαρχικής κοινωνίας θα γίνει μέσω του προσδιορισμού των καταπιέσεων που βιώνουμε και την μορφή που αυτές λαμβάνουν στην καθημερινή ζωή, καθώς και μέσω των συλλογικών αγώνων μας. Η αποτροπή των γυναικοκτονιών θα γίνει εφικτή μέσω της κατάρριψης των έμφυλων ρόλων που έχει ορίσει η κάθε είδους εξουσία -κρατική ή θρησκευτική- και μέσω της χειραφέτησης των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.

Να εξαλείψουμε την έμφυλη βία και τις ρίζες που τη γεννούν

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του ’80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν “σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης”.

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2023 μετράμε ήδη πάνω από 3.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες και αυτός ο αριθμός αφορά μονάχα τα περιστατικά που έχουν καταγγελθεί, κάτι που σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων έμφυλης βίας που μένουν στην αφάνεια είναι μακράν μεγαλύτερος. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορείται το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Στον τραγικό απολογισμό των θυμάτων έρχονται να προστεθούν και οι δολοφονίες τρανς ατόμων όπως η Άννα Ιβάνκοβα, τρανς μετανάστρια η οποία βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της στις 10 Ιουλίου του 2023. Μια γυναίκα η οποία ήρθε στην Ελλάδα προς αναζήτηση μιας νέας αρχής, η οποία συμμετείχε ενεργά στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και ήρθε αντιμέτωπη με τον ρατσισμό και την τρανσφοβία με αποκορύφωση τη δολοφονία της. Στην βία που της ασκήθηκε ήρθε να προστεθεί και η βία του λόγου των ΜΜΕ, τα οποία ακόμη και μετά τον θάνατό της δε σεβάστηκαν την ταυτότητα της και μέσω του misgendering προσπάθησαν να διαφυλάξουν την πατριαρχία και την ετεροκανονικότητα που διατρέχουν την συντηρητική αυτή κοινωνία. Παρά τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζώσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.


Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. ‘Ότι οι “άντρες δεν κλαίνε” και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι “πιστή” ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζώντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

Κυριακή 19/11 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera
18:00 Κάλεσμα για συμμετοχή νέων μελών
19:00 Συζήτηση-καφενείο «οι ζωές των μεταναστριών στον ελλαδικό χώρο»

Δευτέρα 20/11 στηρίζουμε τις δράσεις για την ημέρα μνήμης τρανς θυμάτων

Σάββατο 25/11 18:30 στην καμάρα πορεία ενάντια στην έμφυλη βία

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

29/9/2023. Η 50χρονη Λουμπιάνα-Άννα Μπατσεβάνι, μετανάστρια από Αλβανία, έχασε την ζωή της σε τραγικό εργατικό δυστύχημα όταν τη διαμέλισε κρεατομηχανή σε κρεοπωλείο στο Μεσολόγγι όπου δούλευε ανασφάλιστη το βράδυ εκείνης της μέρας.

Στις 21/9/23 αποκαλύπτεται ότι 22χρονη κοπέλα αλβανικής καταγωγής βρισκόταν τα τελευταία δύο χρόνια υπό καθεστώς κακοποίησης από τον άντρα της, ο οποίος δεν την άφηνε να βγει από το σπίτι. Η κοπέλα, δεν είχε στην πόλη κανέναν δικό της ή γνωστό άνθρωπο, ήταν εντελώς αποκομμένη και επί δύο χρόνια περνούσε αυτό το βασανιστήριο χωρίς να κινητοποιηθεί κανείς.

Στις 30/09/23 συλλαμβάνεται μπάτσος για σωματεμπορία και βιασμό κατ’ εξακολούθηση σε βάρος μετανάστριας από το Καμερούν. Ο μπάτσος προσέγγισε τη γυναίκα που ζει στην Ελλάδα μετά από παραχώρηση πολικού ασύλου πουλώντας της προστασία, τη μετέφερε σπίτι του όπου την κακοποιούσε σεξουαλικά και την εξέδιδε, κρατώντας τις εισπράξεις της. Ταυτόχρονα της υποσχόταν ότι θα την παντρευτεί για να εξασφαλίσει μόνιμη άδεια διαμονής.

Σε λιγότερο από 10 μέρες είδαμε τρεις υποθέσεις που μπορεί σε πρώτη ματιά να μοιάζουν ασύνδετες. Εργατικό δυστύχημα, ενδοοικογενειακή βία, μαστροπία… Κι όμως είναι κοινές οι αιτίες που γεννούν τέτοιες καταστάσεις. Οι φτωχές θηλυκότητες διαφορετικής καταγωγής δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις καταπιέσεις που προκύπτουν από την πατριαρχία, αλλά καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα κλίμα προκατάληψης απέναντί τους ενώ τα προβλήματά τους σπάνια γίνονται γνωστά ή ενδιαφέρουν κανέναν. Η αορατότητα τους ενισχύεται από το θεσμικό ρατσισμό, καθώς η στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων από το κράτος (όπως νομιμοποιητικών εγγράφων) εξωθεί τις μετανάστριες να εργάζονται μαύρα, χωρίς καμία εξασφάλιση ασφαλών όρων εργασίας, ενώ τους στερεί και τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Αν είχε την οικονομική ευχέρεια ή κοινωνική κάλυψη η Λουμπιάνα δε θα χρειαζόταν να δουλεύει βράδια μόνη της και δε θα είχε χάσει τη ζωή της.

Αν δεν υπήρχε κοινωνική προκατάληψη μπορεί οι γειτόνισσες να είχαν δράσει νωρίτερα και να είχαν γλιτώσει την 22χρονη και το παιδί της από καθημερινή κακοποίηση.

Αν το κράτος δεν εξωθούσε στην παρανομία, το περιθώριο και την οικονομική εξαθλίωση τις μετανάστριες θα μπορούσε πιο εύκολα να απεγκλωβιστεί θύμα σωματεμπορίας

Καμιά ανοχή στην ελαστική, μαύρη και απλήρωτη εργασία.

Να τσακίσουμε την πατριαρχία που θρέφει τα κυκλώματα trafficking και γεννά την έμφυλη βία.

Να παλέψουμε για την κατάργηση των συνόρων.

Να δοθούν άμεσα χαρτιά και ίσα δικαιώματα για εκπαίδευση-υγεία-εργασία σε όλες τις μετανάστριες.

Να παλέψουμε για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις με βάση φύλο-τάξη-φυλή.

Ένα ακόμα ομοφοβικό σκουπίδι του κράτους…

Την Κυριακή 8/10/2023 το βράδυ των αποτελεσμάτων των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, ο επανεκλεγμένος δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος, παρέθεσε δημόσιες δηλώσεις μπροστά από το εκλογικό του κέντρο. Ο λόγος του ήταν γεμάτος μίσος, ομοφοβία και ρατσισμό καθώς στράφηκε ενάντια στο δικαίωμα γονεϊκότητας ομόφυλων ζευγαριών, με το κοινό του από κάτω να ζητωκραυγάζει το μισαλλόδοξο παραλήρημα του.

Δεν μας προξενεί εντύπωση η όλη συμπεριφορά του Μπέου η οποία ανέκαθεν έζεχνε ματσίλα. Λίγες βδομάδες πριν τις δηλώσεις αυτές χαστούκισε έναν πλημμυροπαθή. Για τη χειροδικία που έπραξε όχι μόνο δε ζήτησε δημόσια συγνώμη, τουναντίον δήλωσε πως είναι «λαϊκός άνθρωπος παλαιών αρχών» και δεν φέρεται σαν «τις λουλούδες», ενώ δεν αναγνώρισε και το χαστούκι ως βία. Όλα τα παραπάνω, ειδικά όταν συνοδεύονται από επευφημίες και χειροκρότημα από το πλήθος, δίνουν το πάτημα και ίσως το κακό πρότυπο για πολλούς, ότι κακοποιητικά λόγια και πράξεις σ’ αυτή την χώρα, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά κάποιες φορές επιβραβεύονται. Αξίζει να σημειωθεί πώς στην ίδια πατριαρχική λογική βασίζονται οι περισσότερες περιπτώσεις έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας.

Τα λόγια του Μπέου. είναι επικίνδυνα και άκρως τραυματικά για χιλιάδες συνανθρώπους μας, που βιώνουν τον αποκλεισμό και τον χλευασμό λόγω της ταυτότητας φύλου ή των σεξουαλικών προτιμήσεων τους. Οι δηλώσεις του δεν είναι ούτε αθώες ούτε τυχαίες. Υπερασπίζεται την πατριαρχία και την έμφυλη βία, τη «λεβεντιά» και την ομοφοβία, διότι αυτός ο λόγος μπορεί να βρει έρεισμα σε όμοιους του. Δυστυχώς το μίσος και η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» λειτουργεί αποτελεσματικά ως μέσο αποπροσανατολισμού της οργής των καταπιεζόμενων και «πουλάει» πολύ σε περιόδους κρίσης σαν αυτήν που διανύουμε σήμερα.

Σημαντική σε όλα αυτά είναι και η στάση των ΜΜΕ. Παρότι οι δημοσιογράφοι μπορεί να έσπευσαν να στηλιτεύσουν τις δηλώσεις αυτές, είναι τα ίδια τα ΜΜΕ που όλο αυτό το διάστημα δίνουν βήμα στον Μπέο και άλλα κακοποιητικά/πατριαρχικά σκουπίδια σαν αυτόν να αναπαράγουν τη μισαλλόδοξη ρητορική και με αυτό τον τρόπο να βοηθούν στη διάχυση του μίσους και της ομοφοβίας, κανονικοποιώντας τον έμφυλο κακοποιητικό λόγο.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε, την απάντηση στην κατακραυγή που δέχτηκε από μερίδα της κοινωνίας ο Μπεος την επόμενη μέρα τον εκλογών. Ο ίδιος και πάλι δεν ζήτησε καμία δημόσια συγνώμη και δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας για όσο είπε, ίσα ίσα έγραψε την κλασσική ατάκα ότι κι αυτός έχει «φίλους μ’ αυτό τον προσανατολισμό» και ούτε καν τους ανέφερε ως gay ή ομοφυλόφιλους. Ο αποπροσανατολισμός της κοινωνίας με γελοίες λαϊκιστικές δηλώσεις μίσους, γίνεται πολύ καλά από τον συγκεκριμένο τύπο, την ώρα που δεκάδες άνθρωποι στον Βόλο έχουν χάσει τα σπίτια τους, που δρόμοι έχουν καταστραφεί και χωρία βρίσκονται αποκλεισμένα, που οι σύγχρονοι λαδέμπορες πουλάνε το νερό σε αυξημένες τιμές ενώ το νερό του δικτύου είναι αμφιβόλου ποιότητας λόγω των πλημμυρών που έπληξαν την περιοχή.

Όλοι αυτοί οι νταήδες όπως ο Μπέος, οι ναζί της χρυσής αυγής, οι δολοφόνοι του Ζακ, οι γυναικοκτόνοι, οι δολοφόνοι του Βαγγέλη Γιακουμάκη όταν βρίσκονται στις δικαστικές αίθουσες και αντιμετωπίζουν την δικαιοσύνη τότε ξεχνούν την «λεβεντιά» τους και ξεκινούν τα ψέματα, τα παρακάλια και τους φτηνούς θεατρινισμούς.

Να τσακίσουμε την πατριαρχία σε κάθε της μορφή

Να παλέψουμε για ίσα δικαιώματα στην γονεικότητα σε όσα άτομα το επιθυμούν ανεξαρτήτως έμφυλων ταυτοτήτων/σεξουαλικότητας

Απέναντι στο καθεστώς διαίρεσης που προσπαθεί να επιβάλλει η εξουσία αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑΣ – ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΩΝ

Δεν είναι ούτε πελάτες, ούτε παιδεραστές, είναι παιδοβιαστές!

Από την ημέρα που αποκαλύφθηκε η φρικιαστική ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης της 12χρονης από τον Κολωνό, στα ΜΜΕ ακούσαμε τους βιαστές του να προσφωνούνται άλλοτε ως «πελάτες» κι άλλοτε ως «παιδεραστές».  Από το πρώτο άκουσμα της λέξης παιδεραστής αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση που κρύβει αυτή η λέξη, γιατί το δεύτερο συνθετικό της (εραστής), είναι μια λέξη που έχει ρίζα τον έρωτα. Η λέξη έρωτας δίνει μια ρομαντική χροιά, κάτι το οποίο έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό ενός ανήλικου παιδιού. Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «πελάτες», αρνούμαστε να δεχθούμε αυτή την προσφώνηση, διότι το παιδί αυτό ποτέ δεν θέλησε να υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, ποτέ δεν συνάντησε αυτά τα τέρατα με δική του θέληση. Η μη συναίνεση σε μια σεξουαλική πράξη είναι βιασμός, η σεξουαλική κακοποίηση ενός παιδιού είναι παιδοβιασμός.  Για αυτούς τους λόγους, εμείς επιλέγουμε την χρήση του όρου παιδοβιασμός και τον χαρακτηρισμό παιδοβιαστής αντι για πελάτες ή παιδεραστές. Ο παιδοβιασμός δεν είναι μια αρρώστια ή μια ψυχολογική διαταραχή, αλλά ένα βαθιά κακοποιητικό ρίζωμα που έχει σπείρει η ίδια η πατριαρχία και το εξουσιαστικό σύστημα.

Στις αρχές του Οκτωβρίου 2022, μια ακόμη υπόθεση έμφυλης κακοποίησης, ενός 12χρονου κοριτσιού αυτή τη φορά, γνωστοποιήθηκε μετά από καταγγελία της οικογένειας της. Το ανήλικο κορίτσι λόγω οικογενειακών και οικονομικών προβλημάτων είχε αναγκαστεί να εργάζεται στο παντοπωλείο της γειτονιάς της, του οποίου ιδιοκτήτης ήταν ο 53χρονος Ηλίας Μίχος. Ο Μίχος βίαζε επανειλημμένα τη 12χρονη (ενίοτε υπό την απειλή όπλου) και την εξέδιδε σε άλλους παιδοβιαστές. Υπό την απειλή και την τρομοκρατία ότι θα καταστρέψει την ίδια και την οικογένεια της, το κορίτσι παρέμενε σιωπηλό ως προς τις φρικιαστικές καταστάσεις που βίωνε. Επίσης, σύμφωνα με τη μητέρα, ενώ είχε ήδη κάνει καταγγελία, ο Μίχος επιχείρησε να την εμπλέξει ως συνεργό καταθέτοντας χρήματα στον προσωπικό της λογαριασμό. Οι δικαστικές αρχές την προφυλάκισαν στις 19 Δεκεμβρίου με την ίδια να αρνείται τις κατηγορίες.

Φτάνοντας στο σήμερα, μετά τη συμπλήρωση 12μηνης προφυλάκισης μόνο 26 κατηγορουμένων, η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 8 Ιανουαρίου 2024 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Κύριοι κατηγορούμενοι της υπόθεσης θα είναι ο Μίχος και η μητέρα του ανήλικου παιδιού. Ο Ηλίας Μίχος θα δικαστεί για βιασμό, καθώς και για διακεκριμένη μαστροπεία σε βάρος του ανήλικου κοριτσιού, ενώ η μητέρα για διακεκριμένη μαστροπεία και για διακεκριμένη περίπτωση πορνογραφίας ανηλίκου, χωρίς να υπάρχουν κάποιες σοβαρές αποδείξεις εναντίων της.  Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι θα δικαστούν για τέλεση  γενετήσιας πράξης με ανήλικο που δεν έχει συμπληρώσει τα 15 έτη.

Από τη μία, για μας είναι σημαντικό να σταθούμε αλληλέγγυα στη 12χρονη και την οικογένεια της, από την άλλη η μέχρι τώρα διαχείριση της υπόθεσης δεν μας έχει αφήσει κανένα περιθώριο να δείξουμε εμπιστοσύνη στη θεσμική διαχείριση της, οπότε θεωρούμε ότι η συλλογική πίεση και ενημέρωση ίσως αποτρέψει την αποσιώπηση σημαντικών πλευρών της υπόθεσης. Γι’ αυτό ταυτόχρονα με το κάλεσμα στην Αθήνα για συγκέντρωση και πορεία στο μετρό στα Σεπόλια, καλούμε στις 11:00 στην Θεσσαλονίκη σε συγκέντρωση και μικροφωνική στο πεζόδρομο της Αγ. Σοφίας με Ερμού.

Ευυπόληπτοι παιδοβιαστές -μαστροποί…

Ο Ηλίας Μίχος, με καταγωγή από το Αγρίνιο, εδώ και χρόνια έχει μετακομίσει στην Αθήνα, και έχει ενσωματωθεί στην κοινωνία του Κολωνού. Έχει ένα συντηρητικό προφίλ με αναφορές στην θρησκεία και την ελληνική παράδοση. Είναι μέλος της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας, συμμετέχει στην οργάνωση θρησκευτικών γιορτών και στηρίζει τον περιφερειάρχη Αττικής Πατούλη (ΝΔ) στον εκλογικό του αγώνα, οργανώνοντας μέχρι και εκλογικά πάρτι στο σπίτι του. Η δε σύζυγος του, είναι εκλεγμένο μέλος στο δημοτικό συμβούλιο της περιοχής. Οικογενειάρχης με παιδιά και ένα μίνι μάρκετ στο οποίο εξυπηρετούνται οι γείτονες και με «τεφτέρι» προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ δήθεν αλληλέγγυο προς τους κοινωνικά και ταξικά αδύναμους της γειτονιάς. Πίσω από το προσωπείο του «ευυπολήπτου πολίτη» κρύβει τον παιδοβιασμό και την μαστροπεία εις βάρος του ανήλικου παιδιού.

Η συγκεκριμένη υπόθεση συνδέεται με ένα ενεργό κύκλωμα trafficking, το οποίο φαίνεται να σχετίζεται με την υπόθεση της  Greek Mafia[1]. Ο Μίχος και ο συνεργός του, ο ονομαζόμενος «Μιχάλης», διακινούσαν υλικό παιδικής πορνογραφίας μέσω ηλεκτρονικών εφαρμογών, και έκλειναν τα ραντεβού με τους παιδοβιαστες. Σύμφωνα με μαρτυρίες του Μίχου, οι παιδοβιαστές ξεπερνούν τους 210. Από αυτά τα άτομα ελάχιστα έχουν συλληφθεί μέχρι στιγμής, με κάποια να γνωστοποιούνται με τρομακτική αργοπορία στην έρευνα της αστυνομίας. Μεταξύ αυτών ο γνωστός καναλάρχης Φίλιππος Βρυώνης, ένας οδοντίατρος και ένας οδοντοτεχνικός – πρώην διαιτητής, ο οποίος ήταν υποψήφιος στην Περιφέρεια με τον σύνδεσμο του Πατούλη και διορισμένος στο διοικητικό συμβούλιο του ψυχιατρικού νοσοκομείου Αθηνών.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια τοπική κοινωνία «πέφτει από τα σύννεφα» μετά από την αποκάλυψη τέτοιων εγκλημάτων. Η κοινωνία μας, όπως και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες, θεωρεί τον παιδοβιασμό ως ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, όπως αντίστοιχα θεωρεί αποτρόπαια και τη δημιουργία και διακίνηση παιδικής πορνογραφίας. Η πατριαρχία όμως, βαθιά ριζωμένη στα θεμέλια του καπιταλισμού, ανοίγει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των ατόμων που ανήκουν στα κατώτερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα, όπως έγινε στην περίπτωση της 12χρονης στον Κολωνό. Δίνοντας εξουσία στις αρρενωπότητες, τους δίνει πρόσφορο έδαφος να επιβληθούν τόσο στις θηλυκότητες όσο και στα ανήλικα άτομα. Η ίδια η κοινωνία  που δείχνει να σοκάρεται, είναι εκείνη που αναπαράγει και κλείνει τα μάτια στα έμφυλα στερεότυπα που οδηγούν στην έμφυλη βία ακόμα και στους παιδοβιασμούς.

Μπάτσοι, tv και μαστροποί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα από την αποκάλυψη της δράσης του παιδοβιαστή και μαστροπού Ηλία Μίχου και σε όλο αυτό το διάστημα βλέπουμε την πλήρη ή/και εσκεμμένη αδυναμία του κράτους να διαχειριστεί την υπόθεση αυτή.  Η έρευνα που διεξήχθη από την αστυνομία ήταν εξαρχής ελλιπέστατη. Η σύλληψη του Μίχου πραγματοποιήθηκε με τεράστια καθυστέρηση έπειτα από την καταγγελία της μητέρας, ενώ η ίδια η καταγγελία έγινε μετ’ εμποδίων καθώς την πρώτη φορά που πήγε να την υποβάλλει, την έδιωξαν και της είπαν να περιμένει, ενώ σε επόμενη προσπάθεια της την έστειλαν αλλού. Το tablet του Μίχου παραδίδεται στις αρχές από εργαζόμενο στο μαγαζί και όχι από την «εξονυχιστική» έρευνα της αστυνομίας. Η σύλληψη της μητέρας της 12χρονης ήταν άμεση  σε αντίθεση με την αποκάλυψη του κυκλώματος και τον εντοπισμό των παιδοβιαστών, ούτε έχει πραγματοποιηθεί μεγάλος αριθμός συλλήψεων παρότι το παιδί στις επανειλημμένες καταθέσεις του έχει δώσει πολλά από τα ονόματα των παιδοβιαστών της.

Από την άλλη, άρχισε η «τιμωρία» για το θύμα που τόλμησε να μιλήσει, με τις γνωστές τακτικές επανατραυματισμού και διασυρμού. Η Υφυπουργός Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (!) Δόμνα Μιχαηλίδου αντί να διατηρήσει το καθεστώς προστασίας του παιδιού, αποκαλύπτει από το βήμα της βουλής τη διεύθυνση του σπιτιού και του σχολείου της 12χρονης, και ισχυρίζεται ψευδώς ότι έχει μπει σε πρόγραμμα διδασκαλίας κατ’ οίκον (πράγμα που έγινε πολύ αργότερα). Τα ΜΜΕ πήραν τη δικογραφία και δίνανε στη δημοσιότητα τις πιο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και είχαν στήσει κάμερες έξω από το σπίτι του κοριτσιού. Η 12χρονη αφέθηκε στην τύχη της, χωρίς σοβαρή μέριμνα για ψυχολογική υποστήριξη ή παρακολούθηση. Μπήκε σε έναν κύκλο εξοντωτικών καταθέσεων χωρίς την παρουσία κάποιου οικείου προσώπου ή κατάλληλα καταρτισμένου προσωπικού. Στην ουσία κράτος, ΜΜΕ και αστυνομία συνεχίζουν τον βασανισμό του 12χρονου παιδιού. Φαίνεται ότι στόχος είναι η συγκάλυψη των «νοικοκυραίων» και από την άλλη η εξόντωση του παιδιού και της οικογένειας της τόσο ηθικά και ψυχολογικά, όσο και οικονομικά.

 Στην προσπάθεια τρομοκράτησης του παιδιού ώστε να σταματήσει να δίνει τα ονόματα των βιαστών της, έχουν γίνει πολλαπλές απόπειρες εκφοβισμού, και ενώ η κοινωνία θα περίμενε η αστυνομία, ως δήθεν όργανο προστασίας του πολίτη, να φυλάξει το παιδί, η στάση τους θυμίζει κάτι από Greek Police Mafia. Στη μια περίπτωση, άγνωστοι πέταξαν πέτρα στην τζαμαρία του σπιτιού που διαμένει η 12χρονη και η γνωστοποίηση του περιστατικού στην αστυνομία αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία. Σε δεύτερο περιστατικό, αστυνομικοί με φακούς, όπλα, μάσκες και κουκούλες σταμάτησαν για έλεγχο το αμάξι με το οποίο επέστρεφε σπίτι της μετά από διαδικασία κατάθεσης. Σε άλλο περιστατικό, άγνωστος με φακό και κουκούλα πλησίασε το σπίτι, σε άλλο κάποιος μέσα από αυτοκίνητο το φωτογράφιζε, και ενώ το παιδί συγκράτησε την πινακίδα η αστυνομία δεν έχει «καταφέρει» να εντοπίσει τον οδηγό. Αποκορύφωμα είναι η δολοφονική επίθεση με μαχαίρι από άγνωστο που δέχθηκε η 12χρονη μέσα στο σπίτι της θείας της όπου διαμένει. Η ΕΛ.ΑΣ έβγαλε ανακοίνωση όπου ισχυριζόταν ότι το σπίτι επιτηρείτο με περιπολίες, αλλά μόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα και όχι συνέχεια. Μετά το συμβάν αυτό  η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου έκανε παρέμβαση και ζήτησε αυξημένη επιτήρηση. Βέβαια η αστυνομία πολλές φορές επιλέγει να επιτηρεί ένα άδειο σπίτι, με το παιδί να κινδυνεύει κάπου έξω.

Αυτό που γίνεται για άλλη μία φορά εμφανές από την ιστορία της 12χρονης είναι ότι δεν υπάρχει καμία θεσμική μέριμνα καταρχήν για να προλαμβάνει τέτοιες καταστάσεις και να προστατεύει άτομα από το να καταλήξουν θύματα trafficking, ή/και έμφυλης βίας και κατά δεύτερον για να τα στηρίξει αφότου υποστούν κακοποίηση ή/και σεξουαλική εκμετάλλευση. Αναφορικά με την ψυχική υγεία του παιδιού, η μόνη μέριμνα αφορά επισκέψεις στο κέντρο ψυχικής υγείας, 60χιλιομετρα μακριά από το σπίτι, με τα έξοδα μεταφοράς να βαραίνουν την άνεργη θεία της. Το μόνο που έχει λάβει η οικογένεια είναι 2 πακέτα ρύζι, 2 πακέτα φακές, 3 κουτάκια γάλα και 1,5 λίτρο λαδι για ένα μήνα. Η γιαγιά της οικογένειας καλείται με την σύνταξη της να συντηρήσει τα 4 ανήλικα παιδιά. Όλο αυτό το διάστημα το κράτος και οι θεσμοί του φαίνονται να αδιαφορούν για την σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού, καθώς και για την εξέλιξη της υπόθεσης. Απεναντίας, όπως φάνηκε παραπάνω, το σύνολο των μηχανισμών εξουσίας, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστυνομία, ως το δικαστικό σύστημα, συντελούν στη συγκάλυψη τέτοιων εγκλημάτων, ξεπλένουν τους θύτες και στοχοποιούν και επανατραυματίζουν τα επιζώντα. Αντί να προστατευτεί η ταυτότητα της 12χρονης και να της παραχθεί η δυνατότητα να συνεχίσει την εκπαίδευσή της από το σπίτι, δόθηκαν τα στοιχεία της στη δημοσιότητα, αντί να υπάρξει σταθερή ψυχική αλλά και υλική υποστήριξη τόσο στην ίδια αλλά και στην οικογένεια της, βρέθηκαν να πρέπει να τα βγάλουν πέρα με μία σύνταξη, αντί να προστατευτεί το κορίτσι ως μάρτυρας κλειδί που μπορεί να ξεσκεπάσει ένα κύκλωμα σωματεμπορίας και παιδοβιαστών αφέθηκε αφύλαχτο με διαρκείς απειλές κατά της ζωής της και της οικογένειας της. Αυτή η συνθήκη δε δρα επιβαρυντικά μόνο για τα επιζώντα της εκάστοτε υπόθεσης. Δημιουργεί μια ακόμα πιο ασφυκτική συνθήκη στα άτομα που είναι εγκλωβισμένα σε ανάλογες καταστάσεις.

Από την άλλη, η υλική και ηθική στήριξη της 12χρονης και της οικογένειάς της από δεκάδες συλλογικότητες και χιλιάδες αλληλέγγυων ατόμων υψώνουν ένα τείχος προστασίας όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για άλλα άτομα που μπορεί να έχουν υποστεί κακοποίηση. Η δύναμη της αλληλεγγύης είναι που έχει αποτρέψει τόσες και τόσες υποθέσεις από το να θαφτούν, είναι αυτή που έχει δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να ξαναστήσουν τα επιζώντα της ζωές τους. Είναι αυτή που τα έχει προστατεύσει και τους έχει δώσει τη δύναμη να συνεχίσουν. Είναι επίσης αυτά που δίνουν το πάτημα στα θύματα έμφυλης βίας να μιλήσουν και να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα, κυκλώματα  σωματεμπορίας και πολλές φορές να καταφέρουν να γλιτώσουν ακόμη και από μια εμφυλοκτονία. Ο ρόλος όμως του κινήματος αλληλεγγύης δεν περιορίζεται στο να στηρίζει τα εκάστοτε θύματα, αλλά να διεκδικεί και τους όρους που θα αποτρέψουν επανάληψη τέτοιων καταστάσεων καθώς και τη θεσμική στήριξη επιζώντων.

Απαιτούμε:

Άμεση δημιουργία δομών στήριξης (στέγασης, νομικής και ψυχικής υποστήριξης, επανένταξης) επιζώντων έμφυλης ή/και ενδοοικογενειακής βίας και θυμάτων σωματεμπορίας. Να μη μείνει κανένα άτομο εγκλωβισμένο σε κακοποιητικό περιβάλλον λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Καμία διαρροή προσωπικών στοιχείων επιζώντων στα ΜΜΕ

Σταθερή παρουσία σχολικών ψυχολόγων που να μπορούν να υποστηρίζουν παιδιά που ενδεχομένως να μην έχουν το απαραίτητο υποστηρικτικό περιβάλλον

Διαμόρφωση διαδικασιών υποβολής καταγγελιών και κατάθεσης που να μην προκαλλούν επανατραυματισμό

Προστασία των επιζώντων trafficking/έμφυλης βίας που δέχονται απειλές για τη ζωή τους

[1] Η υπόθεση της Greek Mafia αφορά  τη διαφθορά  στο εσωτερικό της ΕΛ.ΑΣ. (γι’αυτο και συχνά αναφέρεται ως Greek Police Mafia), προστασία και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Στο κύκλωμα αυτό συμμετείχαν απόστρατοι και εν ενεργεία υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. δικηγόροι και ποινικοί από τον κόσμο της νύχτας. H υπόθεση της Greek Mafia συνδέεται με την υπόθεση του Ηλία Μίχου στον Κολωνό, αλλά και την υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη. Η σύνδεση με την υπόθεση του Κολωνού προκύπτει από τον οίκο ανοχής που μεταφερόταν η 12χρονη, η ιδιοκτήτρια του οποίου (με το ψευδώνυμο «Μαρίνα») περιγράφεται ως «ταμίας» της Greek Mafia.

8η Μάρτη ημέρα μνήμης και αγώνα για κάθε θηλυκότητα

Από τους αγώνες των εργατριών γυναικών στην Αμερική του 1910 έως σήμερα, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή  «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας.

  • Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες
  • Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση
  • Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας
  • Να ορίζουμε εμείς τις επιλογές για τα σώματά μας και όχι το κράτος , το κεφάλαιο και κάθε είδους φασίστας παπάς
  • Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια , σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης
  • Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση
  • Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ

Στις 8 Μαρτίου στηρίζουμε τα καλέσματα στην Καμάρα στις 18:00

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στη βία της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου

Να διαλύσουμε τα κυκλώματα trafficking και το σύστημα που τα συγκαλύπτει

Τον Ιούλιο του 2021 μία κοπέλα, 18 ετών τότε, απευθύνθηκε για βοήθεια σε μια σερβιτόρα καφετέριας στην Ηλιούπολη. Η 18χρονη Ε. μόλις είχε αποδράσει από το διαμέρισμα όπου κρατούνταν παρά τη θέληση της και όπου βιαζόταν και κακοποιούταν από τον μαστροπό της, τον αστυνομικό Δημήτρη Μπουγιούκο. Η σερβιτόρα είχε προσεγγίσει την Ε. και είχε προσφερθεί να βοηθήσει, καθώς είχε δει αρκετές φορές την Ε. με τον κακοποιητή της, ενώ λίγες μέρες πριν την απόδραση είχε παρατηρήσει ότι το πρόσωπό της ήταν πρησμένο, σαν να την είχαν χτυπήσει. Η Ε. είχε βιώσει την κακοποίηση από την παιδική της ηλικία, καθώς από τα 11 της κακοποιούταν σεξουαλικά  από τον πατέρα της. Έπειτα, προσπαθώντας να φύγει από το σπίτι της και τον κακοποιητή πατέρα, γνωρίζει τον πρώην σύντροφό της Ντανιέλ, ο οποίος την εξέδιδε, την απειλούσε και την κακοποιούσε, μέχρι τη στιγμή που κατέληξε στα χέρια του μπάτσου μαστροπού Μπουγιούκου.

  Και ενώ κατάφερε να δραπετεύσει και να βρει βοήθεια στο πρόσωπο της σερβιτόρας -και  θα πίστευε κανείς πως το μαρτύριο της θα τελείωνε εκεί- αντ’ αυτού, όταν η Ε. κάλεσε την αστυνομία για να καταγγείλει τους βιαστές μαστροπούς της, οδηγήθηκε στο τοπικό Α.Τ. όπου και κρατήθηκε για ώρες χωρίς να επιτραπεί η παρουσία των δικηγόρων που ήθελαν να υπερασπιστούν την επιζώσα. Μετά από αρκετές ώρες οδηγήθηκε σε νοσοκομείο με συμβατικό αυτοκίνητο από τους μπάτσους, χωρίς να ενημερωθούν οι δικηγόροι ποιο είναι το νοσοκομείο στο οποίο την μεταφέρουν. Στο νοσοκομείο, μάλιστα, οι μπάτσοι την παρουσίασαν ως κρατούμενη και όχι ως θύμα σωματεμπορίας (trafficking). Τις επόμενες ώρες οδηγήθηκε στο τμήμα ο Μπουγιούκος αλλά όχι με αυτόφωρη διαδικασία. Μετά από λίγες ημέρες ένα δεύτερο θύμα, η Χρ. καταγγέλλει και εκείνη τον Μπουγιούκο για σωματεμπορία και βιασμό. Ο Μπουγιούκος, ο παΤΕΡΑΣ και ο  Ντανιέλ  αρχικά προφυλακίστηκαν.

  Με μεγάλη καθυστέρηση και λίγο πριν την εκπνοή του 18μηνου, τον Δεκέμβριο του 2022 έλαβε χώρα η δίκη της υπόθεσης αυτής. Η έδρα έκρινε τον πατέρα της Ε. αθώο για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου και ένοχο για οπλοκατοχή με ποινή 6 μήνες φυλάκιση και 600 ευρώ πρόστιμο, με τριετή αναστολή. Ο αστυνομικός Δημήτρης Μπουγιούκος κρίθηκε αθώος για την υπόθεση της Χρ. και ένοχος για σωματεμπορία. Η ποινή του ήταν: 5 έτη φυλάκισης με αναστολή, 6μήνες για ενδοοικογενειακή βία, 6 μήνες για οπλοκατοχή. Με λίγα λόγια ένοχος αλλά ελεύθερος. Ο Ντανιέλ κρίθηκε ένοχος για σωματεμπορία με ποινή 10 έτη φυλάκιση, για μαστροπεία με ποινή 5 έτη φυλάκιση και για ναρκωτικά με ποινή 10 μέρες. Η τελική συγχώνευση της ποινής ήταν 10 +2 έτη φυλάκιση και οι 10 μέρες κρίθηκαν εξαγοράσιμες, με 5E /ημέρα. Τέλος, στις 2/1 που εξέπνευσε η προθεσμία άσκησης έφεσης από τον Εισαγγελέα για την υπόθεση, παρά την αίτηση που κατατέθηκε από τις συνηγόρους υπεράσπισης της Ε., η αρμόδια εισαγγελέας έκρινε ότι “δε συντρέχει λόγος έφεσης”.

«Τον λόγο τώρα τον έχει η δικαιοσύνη»

  Σε κάθε περίπτωση ειδεχθών εγκλημάτων κοινωνικού ενδιαφέροντος, η επίσημη γραμμή που πλασάρεται από πολιτικά πρόσωπα και ΜΜΕ, για να κατευνάσουν τα πνεύματα, είναι ότι δεν πρέπει να στήνονται λαϊκά δικαστήρια και ότι τον λόγο τώρα τον έχει η δικαιοσύνη.

«Οι κακοί στη φυλακή»

  Η δικαιοσύνη άλλωστε είναι “ανεξάρτητη” και “αμερόληπτη” και βάζει τους “κακούς” στη φυλακή. Στη φυλακή, λοιπόν, η κοπέλα από την Πάτρα, που σε ηλικία 22χρονών δέχτηκε απόπειρα βιασμού και υπερασπιζόμενη τον εαυτό της σκότωσε τον θύτη. Στη φυλακή και η καθαρίστρια που είπε ψέματα ότι είχε απολυτήριο δημοτικού για να βρει δουλειά. Στη φυλακή και χιλιάδες άνθρωποι που αδυνατούσαν να ξεπληρώσουν μικροχρέη ή που κατέφυγαν σε μικροκλοπές για να επιβιώσουν.

  Στη φυλακή, όμως, δε θα μπουν οι πολιτικοί που κλέβουν χιλιάδες ευρώ από τα κρατικά ταμεία μέσω απευθείας αναθέσεων στους εαυτούς τους, ούτε τα μέλη των κομμάτων που χρωστάνε εκατομμύρια. Ούτε και οι επιφανείς προσωπικότητες που βιάζουν, κακοποιούν δολοφονούν. Ελεύθερος ο κατ’ εξακολούθηση παιδοβιαστής Λιγνάδης, αθώος ο μπάτσος που δολοφόνησε τον 16χρονο Κ. Φραγκούλη, ΕΔΕ για τον μπάτσο που βίασε τη 19χρονη στο ΑΤ Ομόνοιας, ελεύθεροι οι δολοφόνοι του Ζακ, ένοχοι αλλά ελεύθεροι οι μαστροποί/βιαστές/κακοποιητές της υπόθεσης της Ηλιούπολης…

Μπάτσοι, tv, δικαστικοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

  Δικαιοσύνη εντός του εξουσιαστικού, καπιταλιστικού, πατριαρχικού κόσμου στον οποίο ζούμε δεν υπάρχει και δε θα μπορούσε να υπάρξει όταν η πλευρά των εκμεταλλευτών νομοθετεί, ελέγχει, κρίνει. Αυτό έγινε απόλυτα σαφές με την υπόθεση της Ηλιούπολης. Δεν ήταν μόνο οι δικαστές που συντέλεσαν στο να αφεθούν ελεύθεροι ο βιαστής πατέρας της Ε. και ο μαστροπός/κακοποιητής/βιαστής Μπουγιούκος. Από την πρώτη στιγμή που η Ε. απευθύνθηκε στην αστυνομία ξεκίνησε η προσπάθεια να κουκουλωθεί το ζήτημα. Η αστυνομία δήλωσε στους γιατρούς ότι ήταν κρατούμενη προκειμένου να μη διεξαχθούν οι εξετάσεις που προβλέπονται για τα θύματα trafficking. Παρά τα αιτήματα των δικηγόρων, δεν εξετάστηκε κανένα στοιχείο που να αφορά τον βασικό συνεργό του αστυνομικού, δεν έγινε άρση απορρήτου του site μέσω του οποίου εξέδιδαν τα κορίτσια, δεν κλήθηκε ως μάρτυρας η «Μαρίνα» που καταγγέλλεται ως ιδιοκτήτρια του παραπάνω site η οποία εμπλέκεται και στην υπόθεση GreekMafia και στην υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό. Εν ολίγοις η έρευνα που διεξήχθη από την αστυνομία ήταν εξαρχής ελλιπέστατη, προκειμένου οι δράστες να έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν στο δικαστήριο την επάρκεια των αποδείξεων της ενοχής τους. Το ίδιο, είχαμε δει να συμβαίνει και στη δίκη Λιγνάδη, όπου μεσολάβησαν εβδομάδες μέχρις ότου να πραγματοποιηθεί έρευνα στο σπίτι και στις ηλεκτρονικές συσκευές του, διάστημα στο οποίο προφανώς είχε προλάβει να ξεφορτωθεί τα ενοχοποιητικά στοιχεία.

  Στη συνέχεια ακολουθεί η δίκη. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, σε όλο το διάστημα από τη σύλληψη των δραστών ως τη δίκη, οι καταγγέλουσες δέχονταν απειλές τόσο από τους ίδιους τους θύτες όσο και από το περιβάλλον τους, ενώ έγινε και απόπειρα να ξεγελάσουν τη 2η καταγγέλουσα ώστε να παραιτηθεί από την υπόθεση. Ταυτόχρονα, κινήθηκε διαδικασία η οποία πάρα λίγο να αποτρέψει την παρουσία της δικηγόρου τους στη δίκη. Επιπλέον, οι 18 μήνες είναι ο μέγιστος χρόνος προφυλάκισης χωρίς δίκη. Δεδομένου του κινδύνου που διατρέχουν οι επιζώσες, ήταν πάρα πολύ σημαντικό η δίκη να πραγματοποιηθεί πριν την αποφυλάκιση των δραστών. Για αυτό και κανονικά θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει τουλάχιστον στο 12ο μήνα από τη σύλληψη τους, προκειμένου να υπάρχει επαρκής χρόνος για την εκδίκαση, καθώς υπό κανονικές συνθήκες, υποθέσεις τέτοιας βαρύτητας και με ανάλογο όγκο στοιχείων απαιτούν αρκετούς μήνες για να εκδικαστούν. Αντ’ αυτού η δίκη ξεκίνησε ένα μήνα πριν τη συμπλήρωση του 18μηνου, ενώ οι συνήγοροι είχαν ενημερωθεί ότι η υπόθεση θα «κλείσει» με fast track διαδικασίες πριν τα Χριστούγεννα. Το χρονοδιάγραμμα αυτό είχε τεράστια επίπτωση στο πως διεξήχθη η διαδικασία και το πώς δεν δόθηκε ο κατάλληλος χώρος για να στοιχειοθετηθεί πλήρως η πλευρά των καταγγελουσών.   

  Πέρα από το νομικό κομμάτι, η ίδια η δίκη διεξήχθη με απαράδεκτους όρους προς τις επιζώσες. Παρά τα πολλαπλά αιτήματα και εναλλακτικές που έδωσαν οι συνήγοροι για να πραγματοποιηθεί η διαδικασία, με όρους που προστατεύει τα θύματα και δεν τα εκθέτει σε περαιτέρω επανατραυματισμό – όπως προβλέπεται άλλωστε για θύματα trafficking και από τις ευρωπαϊκές οδηγίες – η έδρα δε δέχτηκε να γίνει η κατάθεσή τους χωρίς την παρουσία τους εντός της αίθουσας για το σύνολο των κατηγοριών. Μάλιστα, το γεγονός ότι η μία εκ των καταγγελουσών αρνήθηκε να παραστεί, καθώς, όπως δήλωσε, προτιμά να αυτοκτονήσει από το να βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο μαζί με τους βασανιστές της, χρησιμοποιήθηκε για να τεθεί υπό αμφισβήτηση η αξιοπιστία της. Η Ε. που βρήκε το σθένος να παραστεί στην αίθουσα δέχθηκε αλλεπάλληλες υβριστικές επιθέσεις, τόσο από τους συνήγορους υπεράσπισης των κατηγορουμένων όσο και από τους ίδιους τους κατηγορούμενους, ενώ έπρεπε να υπομείνει και το να ακούσει την πρόταση αθώωσης του εισαγγελέα, καθώς σύμφωνα με αυτόν «ήθελε και τα έκανε». Αντίστοιχη ήταν και η περίπτωση που είχαμε δει στη δίκη του Λιγνάδη, όπου οι καταγγελίες των ατόμων που δεν παρευρέθηκαν στο δικαστήριο αγνοήθηκαν πλήρως, ενώ όσα επιζώντα άτομα παρευρέθηκαν στην αίθουσα δέχτηκαν σωρεία επιθέσεων στον χαρακτήρα τους και την αξιοπιστία τους. Και σε αυτούς ειπώθηκε, όπως και στην Ε., ότι «ήθελαν και τα έκαναν» για να εξασφαλιστούν οικονομικά.

  Η στοχοποίηση, βέβαια, των θυμάτων είναι σύνηθες φαινόμενο και δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στις αίθουσες δικαστηρίων. Πριν καταλήξει μια υπόθεση στα δικαστήρια, περνάει πρώτα από τα ΜΜΕ. Φράσεις όπως, «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι» και «ελαφρών ηθών» αναπαράγονται ελεύθερα στα κανάλια για τα θύματα, γίνονται σωρηδόν σχόλια που αμφισβητούν την αξιοπιστία τους, τίθενται «καλοκάγαθες» ερωτήσεις γύρω από το «γιατί τόσο καιρό δεν έλεγαν κάτι». Παράλληλα, τα ΜΜΕ παρενοχλούν τα θύματα και δε σέβονται ούτε στο ελάχιστο την ιδιωτικότητα τους (όπως έγινε στο σπίτι της οικογένειας της 12χρονης στον Κολωνό, που δεν μπορούσε επί μέρες να βγει από το σπίτι, λόγω της παρουσίας των δημοσιογράφων), ενώ οι θύτες δεν χαίρουν της ίδιας μεταχείρισης. Πέρα από την στοχοποίηση των θυμάτων, εξίσου μεγάλη έμφαση δίνεται και στο ξέπλυμα των δραστών. Ευυπόληπτοι, επιφανείς πολίτες, οικογενειάρχες που δεν είχαν δώσει  δικαιώματα και όλοι τους συμπαθούσαν, με σημαντικές συνεισφορές στον έναν ή τον άλλον κλάδο,  μαγαζάτορες που απλά υπερασπίστηκαν την ιδιοκτησία τους (δολοφονώντας έναν άνθρωπο στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου).  Όσον αφορά την υπόθεση της Ηλιούπολης, αποκορύφωμα ήταν το γεγονός ότι, μία εκ των δύο ημερών που είχε καλεστεί  διήμερο αλληλεγγύης στα θύματα της υπόθεσης, ο μπάτσος Μπουγιούκος προσκλήθηκε, όσο ακόμα βρισκόταν προφυλακισμένος, να μιλήσει τηλεφωνικά σε απευθείας μετάδοση στη μεσημεριανή εκπομπή του Star «Αλήθειες με τη Ζήνα» με παρουσιάστρια την Ζ. Κουτσελίνη. Η συγκεκριμένη εκπομπή, μάλιστα, έχει δώσει δύο φορές βήμα στον Μπουγιούκο να επιτεθεί και να εκτοξεύσει τις απειλές του προς τις επιζώσες. Άλλο ένα περιστατικό που αναδεικνύει τον ρόλο συγκάλυψης που αναλαμβάνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ σε τέτοιες υποθέσεις είναι το εξής: Στο βίντεο που δείχνει τον Μπουγιούκο να πηγαίνει με θράσος να καταθέσει φορώντας την μπλούζα της εταιρείας παραγωγής πορνογραφικών ταινιών στην οποία προωθούσε τις επιζώσες, τροποποιούσαν την φωτογραφία και αφαιρούσαν το λογότυπο από την μπλούζα.

  Πέρα από την κοινή διαχείριση από πλευράς μπάτσων, ΜΜΕ και δικαστικών σε υποθέσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης, παρατηρούμε και κάποιες ακόμα ομοιότητες μεταξύ τους. Οι θύτες συνήθως κατέχουν μία θέση εξουσίας (οικονομική εξάρτηση, κατοχή αξιώματος), ενώ τα θύματα ανήκουν στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, ενώ συχνά είναι περιθωριοποιημένα και απομονωμένα (μετανάστες/στριες, αδύναμα οικονομικά άτομα, άτομα με ανίσχυρο ή μη υποστηρικτικό περιβάλλον).

Τοίχος προστασίας να γίνει όλη η κοινωνία

  Όλες αυτές οι υποθέσεις έμφυλης κακοποίησης, που δημοσιοποιήθηκαν και οδηγήθηκαν σε δικαστικές αίθουσες, με την τροπή που πήραν έως τώρα -με τα επιζώντα να μην λαμβάνουν καμία ηθική και οικονομική στήριξη και τους θύτες είτε να αθωώνονται, είτε να λαμβάνουν χαμηλές ποινές, με αποτέλεσμα να μην οδηγούνται σε φυλάκιση- έχουν άμεση επίδραση στο κοινωνικό σύνολο. Αυτές οι υποθέσεις, δεν αφορούν μόνο τα επιζώντα άτομα και τους θύτες τους, αλλά και το σύνολο της κοινωνίας. Γι’ αυτό λοιπόν είδαμε να γιγαντώνεται και να θεριεύει ένα κίνημα αλληλεγγύης για την υπόθεση βιασμού της Γεωργίας Μπίκα στην Θεσσαλονίκη, για την υπόθεση κακοποίησης και σωματεμπορίας της Ε. στην Ηλιούπολη, γα την υπόθεση παιδοβιασμού και σωματεμπορίας της μικρής 12χρονης στον Κολωνό, για την υπόθεση βιασμού της 19χρονης από αστυνομικούς στο Α.Τ. Ομόνοιας. Είδαμε κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης προς τα επιζώντα, με μαζικές πορείες σε πόλεις όλου του ελλαδικού χώρου, με συγκεντρώσεις μέσα και έξω από τις δικαστικές αίθουσες, με δράσεις οικονομικής στήριξης ακόμα και με κινήσεις ψυχολογικής στήριξης. Ας μην ξεχνάμε, πως αν δεν ήταν ο αλληλέγγυος κόσμος εντός των δικαστηρίων στην Αθήνα, μπορεί ο Μπουγιούκος και ο Ντανιέλ να αθωωνόταν με συνοπτικές διαδικασίες, διότι η αντίδραση του κόσμου ήταν αυτή που άσκησε πίεση ζητώντας δικαιοσύνη.

  Οι άδικες αποφάσεις που λαμβάνονται στα δικαστήρια, και ο τρόπος που επανατραυματίζουν αυτές οι διαδικασίες τα επιζώντα άτομα, μπορούν να γίνουν αποτρεπτικό παράδειγμα για όσα άτομα βιώνουν κακοποίηση και θέλουν να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους. Όσο κι αν διαφημίζουν το κράτος και τα ΜΜΕ του ένα δήθεν φιλεύσπλαχνο προσωπείο, το οποίο θα προστατέψει παιδιά και γυναίκες σε περιπτώσεις κακοποίησης, π.χ. με διαφημίσεις στην τηλεόραση και το διαδίκτυο, επί του πρακτέου,  δε χαμογελούν στα θύματα, μα αντίθετα τους δείχνουν τα δόντια τους. Διότι, είναι ειρωνικό κράτος και ΜΜΕ να υποστηρίζουν δήθεν μια στάση ενάντια στην έμφυλη βία, και στον αντίποδα τα επιζώντα να μην λαμβάνουν καμία προστασία και στήριξη, ξεκινώντας από τον επανατραυματισμό τους μέσα στα Α.Τ και τις δικαστικές αίθουσες και φτάνοντας ως και την εξ ολοκλήρου περιθωριοποίηση και στοχοποίησή τους.

  Όμως, η στάση των δεκάδων συλλογικοτήτων, των χιλιάδων αλληλέγγυων ατόμων, όπως πιο συγκεκριμένα η σερβιτόρα που βοήθησε άμεσα και έμπρακτα την Ε., μας δίνει την ελπίδα ότι μπορούμε να σταθούμε το ένα δίπλα στο άλλο. Η δύναμη που έχει η αλληλεγγύη απέναντι στην έμφυλη βία, αλλά και στην αδιαφορία είναι τεράστια. Είναι πολύ σημαντικά τα δίκτυα στήριξης που δημιουργούνται γύρω από τα επιζώντα -με στήριξη τόσο οικονομική όσο και ηθική-  καθώς μπορούν να δώσουν το πάτημα στα θύματα έμφυλης βίας να μιλήσουν και να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα, κυκλώματα  σωματεμπορίας και πολλές φορές να καταφέρουν να γλιτώσουν ακόμη και από μια εμφυλοκτονία.

  Απέναντι  σε ένα κράτος και μια δικαστική αρχή που προστατεύει όσους θύτες έχουν εξουσία και χρήμα, που “πνίγει”  τις φωνές και τις καταγγελίες των επιζώντων ατόμων, να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης, ενδυνάμωσης  και υποστήριξης για όλα τα επιζώντα άτομα.

  Είμαστε πολλές δεν κάνουμε ησυχία , το κράτος να τσακίσουμε και την πατριαρχία.