Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή αλλά ημέρα μνήμης, αγώνα και διεκδικήσεων
Πιάνοντας το νήμα των αγώνων των θηλυκοτήτων, από την πρώτη απεργία των εργατριών το 1804, μέχρι και σήμερα, οποιαδήποτε κατάκτηση μας είναι αποτέλεσμα αγώνων και οπισθοχώρηση της εξουσίας μπροστά σε αυτούς, γι’ αυτό οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Κάποιες από τις κατακτήσεις αυτές είναι αποτέλεσμα των απεργιών, των διαδηλώσεων και τη δημιουργία γυναικείων σωματείων από τη μεγάλη Βρετανία μέχρι τις ΗΠΑ. Είναι αποτέλεσμα του ξεσηκωμού και των μακροχρόνιων κινητοποιήσεων των εργατριών που εναντιώθηκαν στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στην υποτίμηση των ζώων τους από τα αφεντικά. Παρόλα αυτά η εξουσία δεν σταμάτησε πότε να προσπαθεί να πάρει πίσω τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες.
Ερχόμενα στο σήμερα, αποτελεί γεγονός ότι οι ζωές μας εξακολουθούν να μην έχουν σημασία για το κεφάλαιο και την εξουσία, με τρανά παραδείγματα τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου εντός ελλαδικού χώρου, με πολέμους και γενοκτονίες εκτός, κάνοντας τους αγώνες μας να είναι ακόμα πιο επίκαιρους και επιτακτικούς ενάντια στο σύστημα που γεννά πατριαρχία, θάνατο και εκμετάλλευση. Είναι η ακροδεξιά ρητορική και η νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, που εγκολπώνονται στις κυβερνήσεις παγκοσμίως οι οποίες δεν διστάζουν να θυσιάζουν ακόμα και τις ζωές μας στον βωμό του κέρδους και να απειλούν τις κατακτήσεις μας, καθώς μας θέλουν συμμορφωμένες και πειθήνιες να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Μια από τις κατακτήσεις που απειλείται στο σήμερα, και αφορά σημαντικούς αγώνες των θηλυκοτήτων, είναι το δικαίωμα στις αμβλώσεις. Μία κατάκτηση που ενώ την θεωρούμε δεδομένη τουλάχιστον μέχρι σήμερα στη χώρα μας, βλέπουμε ωστόσο να αμφισβητείται με νέους νόμους που θέτουν απαγορεύσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ε.Ε. Νομοθεσίες που απειλούν την αυτοδιάθεση μας και ωθούν σε παράνομες και επικίνδυνες επεμβάσεις με αρνητικές συνέπειες στα σώματα και την ψυχική υγεία μας.
Η υποτίμηση της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας και της ζωής μας ολόκληρης γιγαντώνεται στα σώματα των θηλυκοτήτων με την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του, που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει και συγκαλύπτει παιδοβιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους. Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και διατρανώνουν ότι συντελούν ενεργά στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, επειδή έφτιαξαν …το panic button. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους.
Επιπλέον, μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε θεωρούν ως περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και δέχονται διαρκή υποτίμηση και βία. Πρόσφατο παράδειγμα η τρανσφοβική επίθεση στα δυο queer άτομα στην Αριστοτέλους, που μας δείχνει ότι ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος σε όλους και όλα το ίδιο. Ένας ακόμα διαχωρισμός που έρχεται από τα πάνω ακούγοντας θεσμικούς φορείς να αναφέρονται και να αποδέχονται μόνο δύο φύλα και να ενισχύουν το αφήγημα της ετεροκανονικότητας, κανονικοποιώντας και διαχέοντας στην κοινωνία τη σεξιστική ρητορική, την τρανσφοβία και την ομοφοβία.
΄Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.
Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες.
Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση.
Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας. Καμία ανοχή σε τρανσοφοβικές και ομοφοβικές επιθέσεις και συμπεριφορές.
Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια, σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης.
Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση.
Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ.
Διεκδικούμε δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία και ελεύθερες και δωρεάν αμβλώσεις για όσα άτομα το επιθυμούν.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία όπου η αυτοδιάθεση του ατόμου θα είναι αυτονόητη, που η επιλογή διακοπής κύησης δε θα είναι κοινωνικά ενοχοποιημένη.
Να μην αφήσουμε τα θύματα trafficking μόνα τους απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των κακοποιητών τους.
Απέναντι στο καθεστώς διαίρεσης που προσπαθεί να επιβάλλει η εξουσία αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.