Το χρονικό του πολλαπλού εγκλήματος
Μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου 2018.
Οδός Γλάδστωνος, Ομόνοια.
Ο Ζακ Κωστόπουλος, γκέι, οροθετικός, αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος και ντραγκ περφόρμερ με το όνομα Zackie Oh, διακομίζεται νεκρός και δεμένος ακόμα με χειροπέδες από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χωρίς προσπάθεια ανάνηψης, μετά από σειρά άγριων χτυπημάτων από 2 πολίτες και 8-9 αστυνομικούς, τους οποίους παρακολουθούσαν δεκάδες περαστικοί.
Ο Ζακ είχε ξεκινήσει να φωνάζει βοήθεια από την Πατησίων, πριν στρίψει στη Γλάδστωνος.
Στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος ο Ζακ προσπαθεί να εισέλθει στον φούρνου «Βενέτη» αλλά δεν του επιτράπηκε η είσοδος.
Ζητώντας βοήθεια και ψάχνοντας καταφύγιο μπαίνει σε κοσμηματοπωλείο δίπλα.
Εγκλωβίζεται.
Βγαίνει στο πεζοδρόμιο μέσα από την τζαμαρία, ακολουθεί ο ξυλοδαρμός του από τον ιδιοκτήτη, Ευάγγελο Δημόπουλο, και τον Θάνο Χορταριά, ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στη γειτονιά και γνωστό για τη σχέση του (μέλος και εκπρόσωπος τύπου) με την εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτικό Μέτωπο».
Υπήρχε και τρίτο άτομο που χτυπούσε τον Ζακ, ένας άνδρας με κίτρινη μπλούζα που πηγές αναφέρουν ότι ίσως να είναι ασφαλίτης.
Τον ξυλοκοπούν, με κλωτσιές, μέχρι του σημείου που καταρρέει αιμόφυρτος, ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά της προθήκης. Περαστικοί παρακολουθούν την επίθεση αμέτοχοι μέχρι την κατάρρευσή του, ενώ στη συνέχεια κάποιος καλεί το ΕΚΑΒ.
Στο σημείο φτάνουν τουλάχιστον 8 αστυνομικοί. Κατά την επέμβασή τους, ξυλοκοπούν και αυτοί τον ήδη πεσμένο στο έδαφος, τραυματισμένο Ζακ.
Μετά τη δολοφονία του Ζακ σειρά παίρνουν τα ΜΜΕ, τα οποία του επιρρίπτουν ο,τι θεωρείται μεμπτό από το κυρίαρχο αφήγημα προκειμένου να κανονικοποίησουν τη τέλεση εγκλημάτων σε βάρος αυτών που φέρουν αυτά τα στοιχεία, που κρίνονται εν ολίγοις επικίνδυνα για τη “δημόσια τάξη και ασφάλεια”.
Ισχυρισμοί περί κλοπής, επήρειας ναρκωτικών και άλλα καταπίπτουν αμέσως.
Δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στο κατάστημα δακτυλικά αποτυπώματά του Ζακ, ούτε στην ταμειακή, ούτε σε κοσμήματα. Δεν βρέθηκαν ίχνη ναρκωτικών ουσιών σε καμία από τις εξετάσεις που ακολούθησαν.
Το μόνο που βρέθηκε ήταν τα δακτυλικά αποτυπώματα του μεσίτη πάνω σε μαχαίρι με αίμα του Ζακ.
Κράτος, ΜΜΕ και δικαστική αρχή είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ζακ μετατρέποντας τον, επιπλέον, από θύμα σε θύτη, καλύπτοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του. Είναι γνωστό ό,τι οι θύτες έμφυλης και ρατσιστικής βίας αντιμετωπίζονται ανάλογα με το ταξικό και φυλετικό τους προφίλ.
Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ηθικά τους «ευυπόληπτους» δολοφόνους τοποθετώντας τους σε θέση άμυνας απέναντι στο «επικίνδυνο περιθωριακό στοιχείο», καθώς παρουσίαζαν εμμονικά τον Ζακ ως «ληστή» και «πρεζάκι» για να κανονικοποιήσουν τη δολοφονία στη συνείδηση του κάθε Έλληνα νοικοκυραίου.
Ακόμη όμως και αν ήταν ληστής και «πρεζάκι» ποιος νομιμοποιεί τον θάνατο του και μάλιστα με αυτούς τους όρους;
Για μια φορά ακόμη έγινε φανερός ο ταξικός και εθνικοφυλετικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης, καθώς αν οι θύτες ήταν μετανάστες και φτωχοί θα καταδικάζονταν αμέσως και με μεγαλύτερες ποινές, όπως έχουμε δει ξανά και ξανά. Είναι ακόμη γεγονός ότι οι μπάτσοι που έλαβαν εντολή από τον καταστηματάρχη να τελειώσουν τη δολοφονία δεν καταδικάστηκαν ποτέ.
Το προφίλ του Ζακ σκιαγραφήθηκε από τα ΜΜΕ με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται έμφαση στην εικόνα του περιθωριακού χρήστη ουσιών, ενισχύοντας έτσι ακόμα παραπάνω τη βία της τοξικοφοβίας και της απαξίωσης των χρηστών. Την δολοφονία της Ζακι τη διαδέχτηκε κι ένας άλλος συμβολικός θάνατος, που επήλθε από την άρνηση των μπάτσων και των ΜΜΕ να διερευνήσουν περαιτέρω και με διαφάνεια την υπόθεση, ώστε να βρεθούν όλοι οι ένοχοι. Οι μεθοδευμένες προσπάθειες τους, στέφονται με επιτυχία με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να γνέφει με απάθεια ή να προχωρά σε ρητορική μίσους, υπερασπιζόμενοι τον ιδιοκτήτη και τη τέλεση ειδεχθών εγκλημάτων για τη προστασία της περιουσίας από κάθε «αποκλίνον και παραβατικό στοιχείο».
Μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και αντιμετωπίζονται ως σώματα χωρίς αξία. Ο εξευγενισμός περιφράσσει και αποστειρώνει τις πόλεις μας προφυλάσσοντας το κέρδος και την ιδιοκτησία, ενώ, την ίδια στιγμή, η έννοια της ιδιοκτησίας και η προσπάθεια διαφύλαξης της είναι αυτές που διαμορφώνουν τις συνθήκες της εξατομίκευσης και γεννούν τη βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφέρει και θεωρείται απειλή.
Ζούμε σε ένα κράτος που εφαρμόζει θανατοπολιτικές, καθώς οτιδήποτε βγαίνει εκτός του κυρίαρχου αφηγήματος αναπαραγωγής του έθνους και του καπιταλισμού θεωρείται αυτόματα επικίνδυνο και κατηγοριοποιείται ως «μη κανονικό». Έτσι, τα φτωχά, μη λευκά, έμφυλα, κουήρ σώματα συχνά αντιμετωπίζονται ως άτομα που δεν αξίζουν να έχουν θέση στο δημόσιο χώρο και μερικές φορές ακόμα και να ζουν. Είτε απλά προσπαθούν να ζήσουν μια «φυσιολογική» ζωή, είτε προβαίνουν σε πράξεις αντίδρασης και αντίστασης κατά της βίας του κράτους θεωρούνται απειλή και διώκονται από τη φασίζουσα κανονικότητα της ελληνικής πραγματικότητας.
Παρόλα αυτά, το κυρίαρχο αφήγημα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά, υπηρετώντας τα συμφέροντα για την εδραίωση και διαιώνιση του καπιταλισμού με αποτέλεσμα, οτιδήποτε μπορεί να παράγει «αξία» και να φέρει κέρδος να νοείται ως σημαντικό. Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο σύστημα εργαλειοποιεί τα κουήρ βιώματα είτε με την ελάχιστη θεσμική συμπερίληψη, είτε με την κοινωνικοοικονομική αφομοίωση με στόχο την αποπολιτικοποίηση, την αποδυνάμωση του κουήρ κινήματος και τον έλεγχο των σωμάτων μας στα πλαίσια της συμμόρφωσης με τα κυρίαρχα εθνικοκαπιταλιστικά πρότυπα.
Μαθαίνουμε τα σώματα μας να γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την ύπαρξη με έναν συγκεκριμένο τρόπο που δεν προκαλεί, αλλά παράγει, καταναλώνει και διαιωνίζει θεσμούς, όπως οικογένεια και έθνος.
Με την εδραίωση του κοινωνικού εκφασισμού, τα τελευταία χρόνια, το μίσος διαχέεται γρήγορα στο κοινωνικό σώμα και φτάνει στο σημείο να απειλεί τον ζωτικό μας χώρο, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να αδρανεί και να σιωπεί απέναντι του δίνοντας του ακόμη περισσότερο χώρο για καταπίεση και θάνατο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σημαντικό να μην σταματήσουμε να μιλάμε για τη Zackie, τον Φύσσα, την Άννα, τον Φραγκούλη, τον Σαμπάνη, τον Λουκμάν, τον Μάγγο, τον Μανιουδάκη, τον Καρυώτη και όλες τις αδερφές μας που δολοφονήθηκαν από το χέρι της πατριαρχίας, του φασισμού και του ρατσισμού.
Ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος για όλους και σε όλους το ίδιο. Θηλυκότητες, αγωνίστριες, μετανάστριες, εργάτριες, ρομά, κουήρ, φτωχές, σεξεργάτριες, οροθετικές ζούμε στο φόβο και την επισφάλεια, δεχόμαστε διαρκή υποτίμηση και βία.
Τα κουήρ άτομα αγωνιζόμαστε χρόνια για την ουσιαστική ορατότητα μας στον δημόσιο χώρο και χρόνο, αναζητούμε μαζί μέσα από τη συντροφικότητα και το πένθος τρόπους ύπαρξης και διεκδίκησης.
Το συλλογικό μας τραύμα, η οργή και η ανάγκη μας για διαρκή αντίσταση με σκοπό να ζήσουμε μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή είναι αυτό που μας ενώνει και κάνει τους αγώνες μας απειλές για τους καταπιεστές μας.
Η (ΕΤΕΡΟ)ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ
ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΜΦΥΛΗΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΒΙΑΣ
ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ Η ZACKIE ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ