Άλλη μια γυναικοκτονια σημειώνεται για το 2024 στην Ελλάδα, μιας μητέρας 37 ετών που δολοφονείται με κυνηγετική καραμπίνα από τον σύζυγο της, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγο μετά την δολοφονία. Για άλλη μια φορά η γυναίκα μόλις 3 μέρες πριν την δολοφονία της είχε μηνύσει στην αστυνομία τον άντρα της, και για ακόμη μια φορά το θάρρος που έδειξε άλλη μια κακοποιημένη γυναίκα, δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Η αστυνομία δεν προστάτεψε την 37χρονη στην Αμφιλοχία, όπως και την 28χρονη Κυριακή, την 40χρονη στις Αχαρνές, την Βίκη Μπαζουκη, την 59χρονη Αναστασία, την 41χρονη Ελεονώρα, την 31χρονη Άννα Δημητριάδου, και άλλες τόσες δολοφονημένες που είχαν ενημερώσει τις αρχές για τις κακοποιητικές συμπεριφορές των συζύγων τους.
Διαβάζοντας την είδηση έχουμε γεμίσει, για ακόμη μια φορά, οργή και θλίψη. Πόσες ακόμα από εμάς πρέπει να σκοτωθούν; Πόσες ακόμα πρέπει να οδηγηθούν στο τμήμα με το κουράγιο που τους έμεινε για να γλιτώσουν, με την αστυνομία να τις στέλνει στον θάνατο, μια προς μια; Για ποσό ακόμα θα φοβόμαστε για το πώς θα ντυθούμε, πώς θα γυρίσουμε στο σπίτι το βράδυ, πώς θα φερθούμε και αν θα προκαλέσουμε, πώς θα αγαπήσουμε, πώς θα αρνηθούμε, πώς θα χωρίσουμε; Πόσες ακόμα θα σκοτωθούν από το χέρι της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας για να αντιληφθούμε πως το μόνο που έχουμε, είναι η μια την άλλη;
Από μικρές μαθαίνουμε τι σημαίνει εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Ο σκοπός της πατριαρχίας είναι να βλέπουμε ανταγωνιστικά η μια την άλλη, και ως αποτέλεσμα αυτού να μην συσπειρωνόμαστε και να μην παλεύουμε από κοινού στον αγώνα ενάντια σε αυτή. Δεχόμενες όλες την ίδια καταπίεση, όντας απομακρυσμένες, καταλήγουμε να νομίζουμε πως είναι κάτι που μας επηρεάζει ατομικά και όχι συλλογικά. Γιατί δεν θέλουν να χάσουν την επιβολή τους πάνω στα σώματα μας, το συναίσθημα μας, το φύλο μας.
Εμείς απαντάμε με αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη στις κακοποιημένες γυναίκες, πίσω από τις κλειστές πόρτες, που σκόνταψαν στις σκάλες, χτύπησαν στο ντουλάπι της κουζίνας, στις υστερικές, στις εργάτριες κατοικίας, τις “νοικοκυρές”. Ας πνίξουμε τους δρόμους με τις υστερικές μας φωνές, εκείνες που διαμαρτύρονται και ζητούν δικαίωση για τις δολοφονημένες και τις κακοποιημένες μας αδερφές.
Καμία ειρήνη, καμία ησυχία, αγώνας ενάντια στην πατριαρχία!
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ.
