Για την Ρούλα και για όλα τα εργαζόμενα στην τουριστική αγχόνη

Άλλη μια εργατική δολοφονία έλαβε χώρα στις 15/4/2025 όταν η Ρούλα, μετανάστρια καθαρίστρια από την Αλβανία καταπλακώθηκε από πτυσσόμενο κρεβάτι. Η 59χρονη Ρούλα, μονογονέας τριών παιδιών  εργαζόταν ως καθαρίστρια εδώ και 15 χρόνια σε ξενοδοχείο στην Οια.

Στον ελλαδικό χώρο η μεγαλύτερη «βιομηχανία» αυτή την στιγμή είναι η τουριστική, κάτι που προωθείται από την ελληνική κυβέρνηση ως επιτυχία. Στην πραγματικότητα, ο τουρισμός εξαντλεί τα εργαζόμενα σε αυτόν, καταστρέφει τη φύση και δημιουργεί δυσμενείς συνθήκες για τον ντόπιο πληθυσμό τον οποίο συχνά καταλήγει να εκτοπίζει. Το κράτος προωθεί το αφήγημα της ανάπτυξης και των επενδύσεων στηρίζοντας όλη του την επιχειρηματολογία στη δημιουργία πολλών και καλών θέσεων εργασίας που απαντούν στο φαινόμενο της ανεργίας. Μάλιστα, η κυβέρνηση αποδίδει ευθύνες στα ίδια τα εργαζόμενα άτομα που δεν επιλέγουν εποχιακές θέσεις εργασίας αποκρύπτοντας τις πολιτικές ευθύνες που φέρει για τις συνθήκες που επικρατούν στις θέσεις αυτές προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου/επιχειρηματιών.

Χιλιάδες εργαζόμενα πηγαίνουν για “σεζόν” από τα τέλη της άνοιξης μέχρι και τις αρχές φθινοπώρου σε τουριστικούς προορισμούς και κυρίως σε νησιά. Τα αφεντικά πλουτίζουν εκμεταλλευόμενα την εργατική δύναμη των εργατ(ρι)ών. Οι θέσεις εργασίας στη «σεζόν» κατά κανόνα έχουν εξαντλητικά ωράρια και άθλιες συνθήκες εργασίας, είναι επισφαλείς και ανασφάλιστες, με ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας. Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να μαθαίνουμε για εργατικά ατυχήματα που πολλές φορές τα εργαζόμενα άτομα χάνουν ακόμα και την ζωή τους όπως η 59χρονη Ρούλα (μόνο το πρώτο τετράμηνο του 2025 οι εργατικές δολοφονίες φτάνουν τις 68!). Λόγω της έμφυλης κατανομής της εργασίας για αυτές τις σκληρές και κακοπληρωμένες δουλειές σε πολύ μεγάλο ποσοστό επιλέγονται από τα αφεντικά κυρίως θηλυκότητες, ειδικά στις θέσεις καθαριότητας (καμαριέρες) ή εστίασης. Οι μετανάστριες , αποτελούν μεγάλη μερίδα αυτού του εργατικού δυναμικού, με τις πολλαπλές καταπιέσεις τις οποίες βιώνουν λόγω του φύλου, της τάξης και της μεταναστευτικής ταυτότητας, να οδηγούν στην υπερεκμετάλλευση τους.

Οι εργαζόμενες στην εστίαση στα τουριστικά θέρετρα, αντιμετωπίζουν επιπλέον, παρενοχλητικές/ παραβιαστικές συμπεριφορές από αφεντικά ή/και πελάτες. Τα παραπάνω εντάσσονται στην  κουλτούρα του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» που προωθείται από το κράτος και τα αφεντικά που θέλουν τα εργαζόμενα να υπηρετούν με όρους δουλικότητας τους τουρίστες.

Διεκδικούμε :

Μέτρα ασφαλείας σε όλους τους χώρους δουλειάς -να μη θρηνήσουμε άλλους ανθρώπους της τάξης μας για τα κέρδη των αφεντικών

Να μην συγκαλύπτονται άλλο πια τα αφεντικά για τα εργατικά ατυχήματα και τις δολοφονίες

Μισθούς για να ζούμε και όχι για να επιβιώνουμε – Ασφάλιση και βιώσιμα ωράρια

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΙΚΕΣ- ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Να μην θρηνήσουμε καμία άλλη αδερφή μας

Την Δευτέρα ήρθαμε αντιμέτωπα με την είδηση μιας ακόμη γυναικοκτονίας, μιας μητροκτονίας. Αυτή τη φορά ο γυναικοκτόνος είναι ο γιός, ο οποίος αφού σκότωσε τη μητέρα του, σκόπευε να ξεφορτωθεί το σώμα της 52χρονης μητέρας του και να παραπλανήσει τις αρχές. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι λόγος ήταν οι διαφωνίες που είχαν για τα χρήματα, καθώς ο ίδιος ήταν άνεργος.
Η μητροκτονία είναι γυναικοκτονία, με το μεγαλύτερο ποσοστό μητροκτόνων να είναι άντρες. Η βία αυτή προς τις γυναίκες – μητέρες παραμένει αθέατη, δεν αναγνωρίζεται ή παραβλέπεται.
Κινητήριος μοχλός των μητροκτονιών θεωρείται η εδραιωμένη πεποίθηση ότι οι γυναίκες είναι δέκτες της οργής ή της βίας όταν εκείνες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις που δημιουργούν οι κοινωνικά δοσμένοι ρόλοι τους. Επίσης, η βία είναι είναι ένας τρόπος που στην κοινωνία μας έχουν μάθει να αποδείξουν τον “ανδρισμό” τους, όταν νιώθουν ότι θεωρούνται “ανεπαρκείς”. Οι μητέρες κυρίως λόγω της στενής συναισθηματικής σχέσης με τον θύτη δεν αντιλαμβάνονται την βία ως τέτοια, καθώς επίσης μπορεί να νιώθουν ντροπή, ενοχές ή ακόμα και φόβο.
Να μην θρηνήσουμε καμία άλλη αδερφή μας
Καμία άλλη δολοφονημένη