Month: December 2024

 Μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου 2018. Οδός Γλάδστωνος, Ομόνοια. Ο Ζακ Κωστόπουλος, γκέι, οροθετικός, αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρθρογράφος και ντραγκ περφόρμερ με το όνομα Zackie Oh, διακομίζεται νεκρός και δεμένος ακόμα με χειροπέδες από ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χωρίς προσπάθεια ανάνηψης, μετά από σειρά άγριων χτυπημάτων από 2 πολίτες και 8-9 αστυνομικούς, τους οποίους παρακολουθούσαν δεκάδες περαστικοί.

Ο Ζακ είχε ξεκινήσει να φωνάζει βοήθεια από την Πατησίων, πριν στρίψει στη Γλάδστωνος. Στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος ο Ζακ προσπαθεί να εισέλθει στον φούρνο «Βενέτη» αλλά δεν του επιτράπηκε η είσοδος. Ζητώντας βοήθεια και ψάχνοντας καταφύγιο μπαίνει στο διπλανό κοσμηματοπωλείο. Εγκλωβίζεται. Βγαίνει στο πεζοδρόμιο μέσα από την τζαμαρία. Ακολουθεί ο ξυλοδαρμός του από τον ιδιοκτήτη, Ευάγγελο Δημόπουλο, και τον Θάνο Χορταριά, ιδιοκτήτη μεσιτικού γραφείου στη γειτονιά και γνωστό για τη σχέση του (μέλος και εκπρόσωπος τύπου) με την εθνικιστική οργάνωση «Πατριωτικό Μέτωπο».

Τον ξυλοκοπούν, με κλωτσιές, μέχρι που καταρρέει αιμόφυρτος, ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά της προθήκης. Οι περισσότεροι περαστικοί παρακολουθούν την επίθεση αμέτοχοι μέχρι την κατάρρευση του ενώ μόνο δύο άτομα προσπαθούν να σταματήσουν την επίθεση των Χορταριά και Δημόπουλου και ένα άτομο καλεί το ΕΚΑΒ. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς που κατέγραψαν την δολοφονία δεν άργησαν να πουλήσουν τα βίντεο σε διάφορα καθεστωτικά μέσα, επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν ανενόχλητοι την θανατοπολιτική τους. Στο σημείο φτάνουν τουλάχιστον 8 αστυνομικοί. Κατά την επέμβασή τους, ξυλοκοπούν και αυτοί, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο στο έδαφος, Ζακ. Ακόμη, σαφή εμπλοκή είχε και ένας άνδρας με κίτρινη μπλούζα που φαίνεται να είναι πολύ κοντά στους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια της επίθεσης τους και να τους μιλάει.

Μετά τη δολοφονία, σειρά παίρνουν τα ΜΜΕ, τα οποία του επιρρίπτουν ο,τι θεωρείται μεμπτό από το κυρίαρχο αφήγημα προκειμένου να κανονικοποίησουν τη τέλεση εγκλημάτων σε βάρος αυτών που φέρουν αυτά τα χαρακτηριστικά, που κρίνονται εν ολίγοις επικίνδυνα για τη «δημόσια τάξη και ασφάλεια». Ισχυρισμοί περί κλοπής, επήρειας ναρκωτικών και άλλα καταπίπτουν αμέσως. Δεν υπάρχουν πουθενά μέσα στο κατάστημα δακτυλικά αποτυπώματά του Ζακ, ούτε στην ταμειακή, ούτε σε κοσμήματα. Δεν βρέθηκαν ίχνη ναρκωτικών ουσιών σε καμία από τις εξετάσεις που ακολούθησαν. Το μόνο που βρέθηκε, ήταν τα δακτυλικά αποτυπώματα του μεσίτη πάνω σε μαχαίρι με το αίμα της Zackie.  

Κράτος, ΜΜΕ και δικαστική αρχή είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ζακ μετατρέποντας τον, επιπλέον, από θύμα σε θύτη, καλύπτοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του. Είναι γνωστό ότι οι θύτες έμφυλης και ρατσιστικής βίας αντιμετωπίζονται ανάλογα με το ταξικό και φυλετικό τους προφίλ. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να δικαιολογήσουν ηθικά τους «ευυπόληπτους» δολοφόνους τοποθετώντας τους σε θέση άμυνας απέναντι στο «επικίνδυνο περιθωριακό στοιχείο», καθώς παρουσίαζαν εμμονικά τον Ζακ ως «ληστή» και «πρεζάκι» για να κανονικοποιήσουν τη δολοφονία στη συνείδηση του κάθε Έλληνα νοικοκυραίου.

Ακόμη όμως και αν ήταν ληστής και «πρεζάκι» ποιος νομιμοποιεί το βασανισμό και το  θάνατο του;
Για μια φορά ακόμη έγινε φανερός ο ταξικός και εθνικοφυλετικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης, καθώς αν οι θύτες ήταν μετανάστες και φτωχοί θα καταδικάζονταν αμέσως και με μεγαλύτερες ποινές, όπως έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένα. Είναι ακόμη γεγονός, πως οι μπάτσοι που έλαβαν εντολή από τον καταστηματάρχη να τελειώσουν τη δολοφονία, δεν καταδικάστηκαν ποτέ.

Το προφίλ του Ζακ σκιαγραφήθηκε από τα ΜΜΕ με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνεται έμφαση στην εικόνα του περιθωριακού χρήστη ουσιών, ενισχύοντας έτσι ακόμα παραπάνω τη βία της τοξικοφοβίας και της απαξίωσης των χρηστών. Τη δολοφονία της Zackie τη συνέχισαν μετά θάνατον μπάτσοι και ΜΜΕ, με την επιδεικτική τους άρνηση να διερευνήσουν περαιτέρω και με διαφάνεια την υπόθεση, ώστε να βρεθούν όλοι οι ένοχοι. Οι μεθοδευμένες προσπάθειες τους επιτυγχάνουν, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να γνέφει με απάθεια το φασιστικό του πρόσωπο ή να προχωρά σε ρητορική μίσους, αφενός προς υπεράσπιση του κοσμηματοπώλη, και αφετέρου νομιμοποιώντας τη τέλεση ειδεχθών εγκλημάτων για τη προστασία της ιδιοκτησίας από κάθε «αποκλίνον και παραβατικό στοιχείο».

Μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και αντιμετωπίζονται ως σώματα χωρίς αξία. Ο εξευγενισμός περιφράσσει και αποστειρώνει τις πόλεις μας προφυλάσσοντας το κέρδος και την ιδιοκτησία, ενώ, την ίδια στιγμή, η έννοια της ιδιοκτησίας και η προσπάθεια διαφύλαξης της είναι αυτές που διαμορφώνουν τις συνθήκες της εξατομίκευσης και γεννούν τη βία απέναντι σε οτιδήποτε διαφέρει και το οποίο αυτόματα θεωρείται απειλή.

Ζούμε σε ένα κράτος που εφαρμόζει θανατοπολιτικές, καθώς οτιδήποτε βγαίνει εκτός του κυρίαρχου αφηγήματος αναπαραγωγής του έθνους και του καπιταλισμού θεωρείται αυτόματα επικίνδυνο και κατηγοριοποιείται ως «μη κανονικό». Έτσι, σώματα φτωχά, μη λευκά, κουήρ, που δέχονται έμφυλες διακρίσεις ή/και τοξικοεξαρτημένα συχνά αντιμετωπίζονται ως άτομα που δεν αξίζουν να έχουν θέση στο δημόσιο χώρο και μερικές φορές ακόμα και να ζουν. Είτε απλά προσπαθούν να ζήσουν μια «φυσιολογική» ζωή, είτε προβαίνουν σε πράξεις αντίδρασης και αντίστασης κατά της βίας του κράτους, θεωρούνται απειλή και διώκονται από τη φασίζουσα κανονικότητα της ελληνικής πραγματικότητας.

Παρόλα αυτά, το κυρίαρχο αφήγημα μπορεί να αλλάζει κάθε φορά, υπηρετώντας τα συμφέροντα για την εδραίωση και διαιώνιση του καπιταλισμού με αποτέλεσμα, οτιδήποτε μπορεί να παράγει «αξία» και να φέρει κέρδος να νοείται ως σημαντικό. Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο σύστημα εργαλειοποιεί τα κουήρ βιώματα είτε με την ελάχιστη θεσμική συμπερίληψη, είτε με την κοινωνικοοικονομική αφομοίωση με στόχο την αποπολιτικοποίηση, την αποδυνάμωση του κουήρ κινήματος και τον έλεγχο των σωμάτων μας στα πλαίσια της συμμόρφωσης με τα κυρίαρχα εθνικοκαπιταλιστικά πρότυπα.

Μαθαίνουμε τα σώματα μας να γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την ύπαρξη με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο που δεν προκαλεί, δεν παρεκλίνει, αλλά παράγει, καταναλώνει και διαιωνίζει θεσμούς και μέσα καταπίεσης, όπως η οικογένεια, το έθνος και η εξουσία -με όλες τις εκφάνσεις της. Με την εδραίωση του κοινωνικού εκφασισμού, τα τελευταία χρόνια, το μίσος διαχέεται γρήγορα στο κοινωνικό σώμα και φτάνει στο σημείο να απειλεί το ζωτικό μας χώρο, με μεγάλο μέρος της κοινωνίας να αδρανεί και να σιωπεί απέναντι του, δίνοντας του ακόμη περισσότερο χώρο για καταπίεση και θάνατο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι σημαντικό να μην σταματήσουμε να μιλάμε για τη Zackie, τον Φύσσα, την Άννα, τον Φραγκούλη, τον Σαμπάνη, τον Λουκμάν, τον Μάγγο, τον Μανιουδάκη, τον Καρυώτη και όλες τις αδερφές μας που δολοφονήθηκαν από το χέρι της πατριαρχίας, του φασισμού και του ρατσισμού.

Ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος για όλες και σε όλα το ίδιο. Θηλυκότητες, αγωνίστριες, μετανάστριες, εργάτριες, ρομά, κουήρ, φτωχές, σεξεργάτριες, οροθετικές ζούμε στο φόβο και την επισφάλεια, δεχόμαστε διαρκή υποτίμηση και βία.

Τα κουήρ άτομα αγωνιζόμαστε χρόνια για την ουσιαστική ορατότητα μας στον δημόσιο χώρο και χρόνο, αναζητούμε μαζί μέσα από τη συντροφικότητα και το πένθος τρόπους ύπαρξης και διεκδίκησης.

Το συλλογικό μας τραύμα, η οργή και η ανάγκη μας για διαρκή αντίσταση με σκοπό να ζήσουμε μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή είναι αυτό που μας ενώνει και κάνει τους αγώνες μας απειλές για τους καταπιεστές μας.
 

Η (ΕΤΕΡΟ)ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ

ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΜΦΥΛΗΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΒΙΑΣ

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ Η ZACKIE ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ

Ο φετινός Νοέμβρης ξεκινά με δύο γυναικοκτονίες εντός του ελλαδικού χώρου, με τον συνολικό αριθμό των γυναικοκτονιών για το 2024 να φτάνει πλέον τις 12. Μια τέτοια ημέρα, δεν μπορεί παρά να μας βρει στον δρόμο,όχι επειδή οι παγκόσμιες ημέρες σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για μας, αλλά επειδή από τη δεκαετία του ’80, που οι τότε γυναικείες οργανώσεις την είχαν καθιερώσει άτυπα εις μνήμην των αδελφών Mirabal, διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες), δεν σταματήσαμε να θρηνούμε αδερφές μας. Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι’ αυτό συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν «σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης».

Στην Ελλάδα, μόνο τα τελευταία 4 χρόνια έχουν διαπραχθεί πάνω από 80 γυναικοκτονίες, θηλυκότητες και τρανς άτομα όλων των ηλικιών είναι θύματα μιας βαθιά ανδροκρατούμενης και πατριαρχικής κοινωνίας, με τα κορμιά και τις ψυχές τους να υπόκεινται σε μια συνεχή βία, ένα καθεστώς (α)ορατής απειλής.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει κανένα μας. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση τους και την προστασία των επιζώντων. Οι θηλυκότητες που απευθύνονται σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των ίδιων των θυτών τους, δεν βρίσκουν καμία απολύτως στήριξη. Αντιθέτως έρχονται αντιμέτωπες με την απαξίωση, τη δυσπιστία και ο επανατραυματισμός τους είναι δεδομένος.

Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Οι αναπαραστάσεις των περιστατικών έμφυλης βίας στα ΜΜΕ πάλι, γίνονται με εξαιρετικά προβληματικό τρόπο, χαρακτηρίζοντας τα τις περισσότερες φορές, ως οικογενειακές τραγωδίες, με τους δράστες να αποκαλούνται «τέρατα», καλλιεργώντας την αίσθηση πως η ίδια τους η ύπαρξη αποτελεί μια εξαίρεση στην κατά τα άλλα ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Επιπλέον η ψυχιατρικοποίηση και παθολογικοποίηση της βίας που ασκούν οι κακοποιητές, κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, ως ένα άλλο εργαλείο βέβαια, εκρίζωσης των κοινωνικών ερεισμάτων της έμφυλης βίας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του, που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει παιδοβιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους με δηλώσεις υπουργών, μπάτσων- τηλεπερσόνων και ξεπουλημένων «δημοσιογράφων». Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και διατρανώνουν ότι συντελούν ενεργά στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, επειδή έφτιαξαν …το panic button.

Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για το ότι υπάρχει πληθώρα μπάτσων και περιπολικών πάντα σε πλήρη ετοιμότητα ώστε να καταστείλουν οποιονδήποτε αγώνα και διεκδίκηση αλλά θρηνήσαμε μια αδερφή μας στο κατώφλι του τμήματος τους, στο οποίο είχε απευθυνθεί για βοήθεια… Πώς κάθε μήνα βλέπουμε να αγοράζονται κατά χιλιάδες τα περιπολικά , να γίνονται εκατοντάδες προσλήψεις μπάτσων, ενώ δεν υπάρχει καμία πρόνοια για ύπαρξη δομών που να προστατεύουν θύματα έμφυλης βίας, πόσο μάλλον να δουλεύουν σε μία κατεύθυνση πρόληψής αυτής. Η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσασας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξη.

Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι την οργή μας για τα παραπάνω, δεν την συνοδεύει η έκπληξη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός πως κρατικοί θεσμοί εντείνουν την απειλή αντί να την εξαλείφουν, καθώς αφετηριακά δημιουργήθηκαν για να αποτελούν τους κύριους οχυρωτικούς μηχανισμούς του κράτους από οποιεσδήποτε «εξωγενείς ταραχές», με κάθε κόστος.

Πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας εντοπίζουμε τις ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις εδραζόμενες και σε έναν φυσικοποιημένο έμφυλο καταμερισμό συναισθημάτων καλά κρατούν (η τρυφερότητα και η φροντιστικότητα αποδίδονται στη γυναικεία φύση, με τη σκληράδα την αυστηρότητα και τον ορθολογικό τρόπο σκέψης να αποτελούν ανδρικά χαρακτηριστικά). Οι θηλυκότητες συνεχίζουν να νοούνται ως κτήματα των πατεράδων και έπειτα των ερωτικών τους συντρόφων, των οποίων η ζήλια συχνά παρουσιάζεται ως δεδομένη και ταυτόσημη του ενδιαφέροντος και της αγάπης. Η απιστία αναδεικνύεται ως η κυρίαρχη ατίμωση, το κυρίαρχο πλήγμα του ανδρισμού τους, τον οποίο οφείλουν να υπερασπίζονται με κάθε δυνατό τρόπο, μην διστάζοντας να τον επιβάλουν με τη βία. Τα στενά όρια των ετεροκανονικών και δυαδικών αντιλήψεων για το φύλο και τη σεξουαλικότητα, δεν μας χωρούν και αναγνωρίζουμε ότι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μονάχα ασφυκτικές κατασκευές που εξυπηρετούν την παγίωση της εξουσίας και των κοινωνικών ιεραρχιών.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι’ αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο την αλληλεγγύη, από την Ελλάδα μέχρι την Παλαιστίνη, η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος, καπιταλισμό και οποιαδήποτε εξουσία καταδυναστεύει τις ζωές μας.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ!